هر بار که به این نامه‌ی فرانتس کافکا به پدرش فکر می‌کنم قلبم فشرده میشه نوشته که:
‏«نیازی به دلگرمی ندارم دیگر به چه کارم می‌آید؟ آن وقت که می‌خواستم نداشتم ».

یک زن
سزاوار مردی است که در ناز و نوازش با پدرش رقابت کند؛
نه مردی که در تحقیر او با زندگی رقابت کند.

غسان کنفانی خیلی پدرانه نصحیت میکنه:
به کسی که برایت نمینویسد،
مزاحم روزهایت نمی‌شود، درباره ات نمیخواند، مهم ترین تاریخ های تورا حفظ نمیکند
و زندگی ات را پر از کارهای شگفت انگیز نمیکند وابسته نشو!

اصلاً میگم گور پدر آینده‌ای که قرار بود باهم بسازیم؛ من با تو از گذشته‌ای عبور کرده بودم که دوستش نداشتم؛ که آزارم می‌داد؛ که زخمی‌م کرده بود؛ که خونی بودم اَزش.

پدرم کارگر بود
مرد با ایمانی
که هر بار نماز می‌خواند
خدا
از دست‌هایش خجالت می‌کشید!

.࿐

پدرم همیشه می‌گفت:
«یادت باشه این مملکت رو قانون اداره نمی‌کنه،
لذا نباید بذاری کار به جایی بکشه،
که بخوای از قانون کمک بخوای.»
پدرم قاضی بود.

آبراهام لینکلن پسر یک کفاش بود.
وقتی نماینده‌‌ای هنگام سخنرانی‌اش با حالت تحقیرآمیز به او گفت "فراموش نکن پسر کفاشی"

جواب داد : "چه یادآوری خوبی، من زندگی و جایگاهم را مدیون زحمات پدرم هستم"

پدر بزرگم همیشه میگفت:
اگه یه روز دلت گیر کرد، زن گرفتی،
با دستهای خودت موهاش رو بباف،
گوشواره گوشش کن و نوازشش کن
زنها از گرسنگی نمیمیرن،
اما بی مهری و بی توجهی حتما آنها را میکشه!

.࿐

من هیچوقت مرد « میخوایی بیام ؟ لازمه بیام ؟ » نبودم ! همیشه مرد « تو راهم خیالت راحت » بودم و این رو از پدرم یاد گرفتم
‏ولی دقیقا همین دلمو میسوزونه

پ مثل پدر

کاش سوره ای به نام "پدر" بود
که این گونه آغاز میشد:
قسم به قلب دوست داشتنیت .
قسم به آغوش گرمت که پناگاه من بود . 
قسم به مهربی پایانت .
قسم به کوله بارخستگی هات .
قسم بر پینه ی دستانت، که بوی نان میدهد .
و قسم بر چشمان همیشه نگرانت...
قسم بر بغض فرو خورده ات که شانه ی کوه را لرزاند .