آیا تا به حال خدا را بخاطر وجود آدم‌های امن زندگیتان شکر کرده‌اید؟

از جمله مشخصه‌های آدم‌های بلاتکلیف همینه. آدم بلاتکلیف وضعیتش با خودش و زندگی‌ش مشخص نیست. چون آینده‌اش یک چیز مبهمیه براش و در عین‌حال که می‌دونه چی می‌خواد، نمی‌دونه چطور باید بدستش بیاره. چون زندگی‌ش دست‌مایه‌ی تغییرات زیادیه که کثیرش دست خودش نیست و باید توسط فرد دیگه‌ای عملی بشه یا منتظر بمونه جوابی که دنبالشه رو از کسی بگیره. متاسفانه آدم بلاتکلیف فرد مقابلشم بلاتکلیف می‌کنه و سعی می‌کنه با وعده‌هایی فرد رو پیش خودش نگه داره که ممکنه توی خیلی‌هاشم ناکام بمونه چون دست خودش نیست.

اتفاقا اعتماد من رو؛ مورد اعتماد‌‌ترین آدم‌های زندگیم ازم گرفتن…

با آدم‌هایی وقت بگذرونید که دست هر کسی بهشون نمیرسه، به آدم‌های سطح پایینی که خودشون، وقتشون، روحشون رو حاضرن برای هر کسی خرج کنن نمیشه اعتماد کرد.

آدم‌ هارو توی قلبتون ببخشید ، نه برای اینکه دوباره بهشون برگردید بلکه دوباره بتونید سالم‌تر و آروم‌تر زندگی کنید 🫀

می‌گفت: "هیچ‌وقت توی زندگی‌م، آدم‌های بزرگی رو ندیدم که گذشته‌ی سالمی داشته باشن. آدم‌ها وقتی بزرگ می‌شن که گذشته‌ی سختی رو پشت‌سر گذاشته باشن."

شاید عشق همون خیالِ راحتیه که
کنارِ یک آدمِ امن تجربه می‌کنیم
بین این همه ناامنیِ آدمها...

میدونی مهربون‌ترین و اصیل‌ترین آدم‌ها همیشه احساس ناعدالتی می‌کنن؟ چون دنیا برای چیزی که رایگان می‌بخشی، ارزشی قائل نیست؛ عشق، اعتماد و محبّت.

به آدم‌هایی که همه چیز رو راحت رها میکنن واقعا حسودی میکنم، چون من تا خودم رو بابت قضیه‌ای که ناراحتم کرده ذره ذره نابود نکنم بیخیال نمیشم.

خوشبخت؟
-کسی که آدمِ مورد علاقه‌ش، روزایِ سخت کنارشه :)