آدم‌هایی که ناراحتیشون رو به روت نمیارن، هیچی نمیگن و دعوا نمیکنن، همون‌هایی هستن که یه دفعه قید همه چیز رو میزنن و یهویی میرن.

وقت‌داشتن ارتباط عمیقی با عزیز بودن آدم‌ها داره. این یک قانون نانوشته نیست که همیشه صادق باشه اما اکثر وقت‌ها من حتی اگر بیکارم باشم برای یک‌سری‌ها وقت ندارم.

من آدم خوبی نیستم ولی سعی میکنم کمترین آسیب رو به آدم‌ها بزنم، همین هم به نظرم ارزشمنده.

کم کم به مرحله‌ای تو زندگیت میرسی که برای نبودن‌ها بی‌قراری نمیکنی، دیر جواب دادن ناراحتت نمیکنه، حساسیت‌هات کمتر میشن و آدم‌ها رو تو جایگاهی از زندگیت قرار میدی که لیاقتش رو دارن.

آدم‌های اشتباه زندگیتون، درس‌های درستی رو بهتون یاد میدن.

تکلیفتون رو با آدم‌های نصف و نیمه مشخص کنید، آدم‌های نصف و نیمه رو از زندگیتون کلا حذف کنین و بندازینشون بیرون، اینطور آدم‌ها خسته‌ات میکنن اونقدری که وقتی به خودت میای میبینی حتی حوصله خودت هم نداری.

آدم‌ها گلایه میکنن چون براشون مهمه، چون هنوز امید دارن، چون فکر میکنن هنوز یه چیزهایی بینتون هست که میشه با حرف زدن درستش کرد، چون دوستتون داره، چون خاطرتون عزیزه، کاش وقتی این رو متوجه بشید که دیر نشده باشه.

بعضی آدم‌ها حتی لیاقت این رو ندارن که بهشون بفهمونی چقدر سرشون اذیت شدی، ناراحت شدی، شکستی و گریه کردی، آدمه بی‌لیاقت همه جوره بی لیاقته.

‌
«کاش پرنده‌ای بودم و فضای بین شاخ و برگ‌ها
مال من بود، و آبی آسمان در ته چشم‌هایم
می‌رقصید، و باد از سنگینی تن من می‌کاست.
کاش پرنده‌ای بودم و شاخ و برگ درختان،
مرا از زمین و آدم‌هایش جدا میکرد.»

داستان آرامش داشتن توی زندگی، اینه که سوزنت گیر نکنه روی آدم‌ها، روی حرف‌ها، روی اتفاق‌ها و دنبال تحلیل هرچیزی نباشی و عبور کنی.