غمی هزاران سال سردرگم و بی وطن بود، به‌دنیا آمدنم تن‌دارش کرد.

و من هنوز...
پر از انتظارِ آمدنم
هر چند که نه رمقی برای دلداری آرزو هست و نه
امیدی برای رسیدنت...
. .

‏قشنگ مشخصه وقتی مولانا میگه ؛ " از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود " . رفته اتاق سر کمدش و نمیدونه چی میخواسته از کمد برداره.

امشب به خوابم بیا !
با خودت دو فنجان چای دارچین بیاور
من خودم را به خواب می زنم
گوشه ی تختم بنشین
صدایم کن
اول اسمم را بگو
بعد عزیزم
بعد هم بگو باشد انگار که خوابی
من می روم
بلند می شوی
بلند می شوم
دستم را دورِ گردنت حلقه می زنم
می گویم بلاخره آمدی . .
می گویی شک داشتی به آمدنم ؟
می گویم گاهی . . مثلِ امشب
نگاهم می کنی
بی هیچ حرفی چایم را می دهی دستم
دستم را می گیری
می گویی دیر آمدم
تا ماندنی تر باشد
تا قدرِ لحظه هایمان را بهتر بدانیم

امشب بیا
اینها را بگو
مبادا
دیر شود

من از به جهان آمدنم دلگیرم
آماده کنید جوخه را،می میرم

علیرضا آذر

زندگی به مرگ گفت چرا آمدن تو رفتن من است ؟ چرا خنده ی تو گریه ی من است ؟

مرگ حرفی نزد!!!

زندگی دوباره گفت من با آمدنم خنده می آورم و تو گریه؛ من با بودنم زندگی می بخشم و تو نیستی...

مرگ ساکت بود زندگی گفت رابطه ی من و تو چه غريب است !!!

زنده کجا ، گور کجا ؟ دخمه کجا ، نور کجا ؟ غصه کجا ، سور کجا ؟

اما مرگ تنها گوش می داد...

زندگی فریاد زد دیوانه، لااقل بگو چرا محکوم به مرگم ؟؟؟

و مرگ آرام گفت تا بفهمی که تو و دیوانگی و عشق و حسرت چه بیهوده اید...

همین که می دانم هستی



راه میروی و پای آمدنم میشوی



در آغوشم میگیری



و در خصوصی ترین رویاهایم حضور داری



همین که بهانه واژه هایم شده ای و دلیل نوشتن



همین که حرف های دلم عقیم نشده اند



کافی‌ست برای یک عمر آرامش ؛



فقط باش . . .



حتی همین قدر دور



حتی همین قدر دست نیافتنی