The one who loves you will not sit and watch you get hurt.

آنکه تورا دوست بدارد به تماشای رنجَت نخواهد نشست.

همیشه دیگرانند که سمی‌اند و دیگرانند که قضاوت می‌کنند و دیگرانند که دل می‌شکنند و دیگرانند که بد رفتار می‌کنند! خودمان چه؟ خودمان آدمِ سمیِ جهانِ چند نفریم؟! خودمان چقدر دل شکانده‌ایم و چقدر قضاوت کرده‌ایم و چقدر آدم‌ها را کلافه کرده‌ایم؟ خودمان چند نفر را بی‌آنکه حواسمان باشد، تا مرز فروپاشی روانی برده‌ایم؟ کجا زیاد توقع داشته‌ایم و کجا قدر ندانسته‌ایم و کجا خودخواه بوده‌ایم و فقط به نفع و مصلحت خودمان فکر کرده‌ایم؟!
درستش این است که گاه‌گاهی بیرون دایره بایستیم و به رفتار خودمان هم نگاه کنیم و ببینیم از بیرون چطور به نظر می‌رسیم و کجای این معادله ایستاده‌ایم و چقدر کار داریم تا درست شویم و چقدر راه داریم تا درست رفتار کنیم؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

از تو
به کجا توان گریخت
و فراموشت کرد؛
حال آنکه تو تمام منی...؟!

#عارف_محسنی

همیشه درد از نبودن‌ها نیست
گاهی درد
از بودن‌های پوشالی‌ست
که آدم می‌ماند چه کند
نه می‌تواند برود نه می‌تواند بماند.
همیشه درد از نبودن‌ها نیست
گاهی درد از بودن‌هایی‌ست که
بی‌آنکه رفته باشند رفته‌اند؛
و کسی نمیداند بودن با کسی که
سهم تو نیست چقدر درد دارد ...
بعضی از بودن‌ها مثل بریدن دست با کاغذ می‌ماند
آدم را عجیب می‌سوزاند ...

گاهی بی آنکه بفهمی ، در طول زمان آدم
دیگری میشوی ، بیشتر سکوت می کنی
دیر تر باور می کنی ، و کمتر می رنجی:)
• |.|

حافظه و درد همراه هم‌اند
نمی‌توان درد را کشت،
بدون آنکه حافظه را له نکرد.



. .

زندگی به من آموخت:
آنکه کام دیگری را تلخ کند
غیر ممکن است کام خودش شیرین باشد...

. .

و انسان مگر چند چشم محرم می‌شناسد
تا بتواند دل - باطن خود را در پرتو نگاه‌ها وابدارد بی‌هیچ پرهیز و گریز؟!
چه بسیار آدمیانی که می‌آیند و می‌روند
بی‌آنکه از خیالشان بگذرد
که چنین موهبتی نیز وجود دارد
که انسان بخواهد و احساس وجد کند
از این که خودی‌ترین و محرم ترین چشمان عالم
در او می‌نگرد

#محمود_دولت_آبادی

اَمن باشید و قابل اعتماد،
که اگر روزی تمامِ جهان برای آدمی سیاه شد و امیدی اگر نبود، تنها قسمتِ سفید جهانش شما باشید و روزنه‌ی نور و امیدی شوید در بی‌نهایت تاریکی...
یادآور خوبی‌ها باشید و پیام‌‌آور قشنگ‌ترین ویژگی‌های وجود آدم‌ها و پناه‌گاه اَمن و آرامی باشید که آدم‌ها در سهمگین‌ترین و بی‌پناه‌ترین حالات روحی‌شان به امنیت حضور و آغوش شما پناه بیاورند و احساس رهایی و آرامش کنند
نه آنکه حضورتان مظهر نا امنی و ترس و بی اعتمادی باشد...

کاش آنقدر با من یگانه می‌شدی که می‌توانستم هر آنچه را که از خودم نیز پنهان می‌کنم برایت بازگو کنم؛ بدون آنکه بترسم از تاریکی‌ام بگریزی یا روح تو نیز رنگ سیاهی‌هایم را به خود بگیرد.