در برهه ای از زندگی، از ارتباطات ناسالم چه با افراد و چه اشیا خسته میشی.
هرچی رشد می کنی، یسری از چیزهایی که برات دلخواهن، غیر قابل تحمل میشن و این هیچ اشکالی نداره...

تا لحظه‌ی آخر برای بودن آدم‌ها تلاش می‌کنم، ولی یهو یجوری می‌رم که انگار هیچوقت باهم در ارتباط نبودیم.

بامزه‌س یه زمانی چقدر به ارتباطمون با یه سریا خوشبین بودیم.

Being happy is a very personal thing and it really had nothing to do with anyone else.

خوشحال بودن یه چیز کاملاً شخصیه و واقعاً هیچ ارتباطی به شخص دیگه ای نداره.

وقتی چند بار پیشقدم شدی، اصرار کردی، باج دادی ولی طرف مقابل به علاقه‌ات بها نداد ادامه‌ ارتباط اشتباهه، کلا ارتباط یک طرفه یه اتوبانه به سمت جهنمی برای روح و روانته.

چیزی که درمورد قطع ارتباطم با آدما دوست دارم حباب عظیمیه که می‌رم توش و دیگه اونقدر راحت نمی‌تونم ازش بیام بیرون و برگردم بین همون آدما

دیروز یه کاربری تو توئیتر نوشته بود: "ارتباط سالم و امن اونیه که بدونید اگه یه روز به هر دلیلی دیگه باهم دوست و در ارتباط نبودید ازتون هیچ آسیبی به هم نمی‌رسه، و تمام حس‌ها، صحبت‌ها و لحظه‌هاتون پیش هم جاش امنه."
واقعا درست میگه؛ آدم امن یه نعمته نه اونی که هی باید نگران این باشی که ازت آتو نداشته باشه!

اینکه سعی کنی با استفاده از به اشتراک گذاشتن تراماهات، رابطه‌ت رو به کسی نزدیک‌تر و صمیمی‌تر کنی واقعا یکی از تاکسیک‌ترین انواع تشکیل یه ارتباطه

کسی که با آدم گذشته زندگیش در ارتباطه ، آدم قابل اعتمادی نیست ..
حالا شما قبول نکن‌ .

در روز جهانیِ قطع ارتباط، ارتباط‌هاتون رو