بامزه‌س یه زمانی چقدر به ارتباطمون با یه سریا خوشبین بودیم.

چیزی که درمورد قطع ارتباطم با آدما دوست دارم حباب عظیمیه که می‌رم توش و دیگه اونقدر راحت نمی‌تونم ازش بیام بیرون و برگردم بین همون آدما

‏انقدر دایره ارتباطم کوچیک شده گوشیم که زنگ میخوره میدونم کیه.

دارم به اون نقطه ای میرسم که میتونم تو صورتتون نگاه کنم و بگم یه قطع ارتباطمون نشه.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

داریوش که میخونه: «رو به تو سجده میکنم…» هرجایی، تو هر موقعیتی باشم یهو غرق فکر و خیال خودم میشم، اصن انگار ارتباطم با این دنیا قطع میشه.

حقیقت همین‌جا یقه‌ات رو می‌گیره که متوجه میشی آدم‌ها ۲۴ روز رو درگیر نیستن. می‌دونی که خودت هم امکان نداره یه لحظه برای نفس کشیدن فرصت نداشته باشی. می‌تونیم بهش پیام بدیم و حالش رو بپرسیم ولی به هردلیلی ترجیح میدیم غیب بشیم و هزارتا بهونه بچینیم چون اگر دلیل این باشه که دیگه نمی‌خوایم با اون شخص صحبت کنیم یا ارتباطمون رو کمرنگ‌تر کنیم، ساده‌ترین راه اینه قایم بشیم ولی واقعیت رو به کلمه تبدیل نکنیم. کلمه‌ها ترسناکن. واقعیت رو شبیه یک سیلی محکم می‌کنه و می‌زنه به صورتت.

یه جا خوندم نوشته بود
بزرگترین مشکل تو ارتباطمون اینه که
گوش نمی‌دیم که بفهمیم،
گوش می‌دیم تا جواب بدیم
چقدر درسته..!

‏دوست ندارم ارتباطم بات سطحی باشه، میخوام هر روز بم پیام بدی، از روزت بگی. از فکرت، از دغدغه‌ت. میخوام دوست باشیم با هم. صمیمی شاید. کاش تو هم میخواستی.

صادق هدایت:
در حقیقت
ما همه بشر بودیم!...
تا اینکه
نژاد!
ارتباطمان را برید!!
مذهب!
از یکدیگر جدایمان ساخت!!
سیاست!
بینمان دیوار کشید!!
و ثروت!
از ما طبقه ساخت
همه آزادی میخواهند بی آنکه بدانند اسارت چیست!
اسارت به میله های دورت نیست.
به حصارهای دور تفکرت است!