شاید تو غمگین، ناامید، دلشکسته و یا حتی زخم‌خورده باشی. اما هرروز با امید تازه و اراده ای برای مبارزه بیدار شو و تسلیم نشو.

خوشحالمم می‌کنیا، ولی به تعداد دفعاتی که ناراحتم می‌کنی نمی‌ارزه

از یه جایی به بعد، آدم انگار از خواب بیدار میشه و رخ زمخت و واقعی زندگی پرت میشه توی صورتش. این یه مبارزه‌ی ناعادلانه‌ست. نه نقشه‌ای دستت دادن، نه سلاحی. فقط بهت میگن: بجنگ! بجنگ! زنده بمون!

‏اگه بخوام از تجربه شخصیم واستون بگم :
هرجا رقیب دیدین رقابت کنید باهاش
هرجا دشمن دیدین مبارزه کنید باهاش
اما هرجا آدم حسود دیدین، فقط فرار کنید

انقد از تغییر رفتارهای ناگهانی اطرافیانم خسته‌م و قلبم شکسته که بعضی مواقع از خودم میپرسم آیا روابط انسانی به دردش می‌ارزه؟

«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

میگیم و میخندیم اما تو دلمون می‌دونیم بلیطِ کی چقدر می‌ارزه

یه آدم خوب و درست تو زندگیت، به هزاران دوست و آشنا و پارتنر بی‌مصرف میارزه؛ بجا هرز پریدن با اینو اون، رو چندتا آدم درست تمرکز کن و کیفیت رابطه‌اتو باهاشون ببر بالا.

رشد درد داره. ولی می‌ارزه. خوش رنگ و لعابت می‌کنه، تراشت میده، جلات میده، برق می‌افته به ریخت و قیافت. درد داره‌ها، تا دلت بخواد، صدای شکستن استخوناتو می‌شنوی، ولی می ارزه🤌🏻

معرفت آدم‌هارو وقت‌هایی که بی‌نیاز هستن بسنج. اونی که توی اوج بی‌نیازی همچنان معرفت به‌خرج می‌ده و دنبال منفعت نیست، دنیا میارزه.

یه جا نوشته بود:
«توان انسان برای جنگیدن توی زندگی محدوده.
بیش از اون‌که مهم باشه بدونی چطور بجنگی،
مهم اینه که تشخیص بدی کدوم میدون محل
مبارزه تو نیست و ازش خارج شی، و احساس
شکست و بازنده بودن نکنی.»