پسر خوبے بودم بِه مولا
از غرور مُتنفِر بودم
دِلَم سَنگ نَبود
پُستام جُک بود هَـه
یِه روزیه جایے یکے ولَم کَرد
دِلَم سنگ شُد
پُستام خَشم شُد
دُنیام بَد شُد
سَرد شُد
اونَم دیگه بے ارزِش شُد
بَرگَشت
ولے دیگِه دیرِه
تَک پَر عَوض شُد

آدم ها می آیَند..
دردهارا میخوانَند...
اگر خوشِشان آمَد میخَنندند...
اگَر بیشتَر دوست داشتَند کپی میکُنَند...
اگَر برای نویسنده اش ارزِش قائل بودَند کامِنت میگزارَند...
اما هیچکُدام نمی توانند
دردی کِه در مطالِب هست را حس کنند...

ﻫَﺮ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﯽ ، ﺍﻭّﻝ ﯼ ﻧﯿﮕﺎ ﺑﻪ ﺳَــﺮ ﺗﺎ
ﭘــــﺎﺵ ﺑﻨﺪﺍﺯ
ﺑﺒﯿﻦ ﺍَﺻَﻦ " ﺍﺭﺯِﺷِﺸﻮ " ﺩﺍﺭﻩ ﯾﺎ ﻧﻪ !!