چون سرمایه در خود دیدی، و آن "طلب " است،
آن را به طلب بیفزای،
که فی الحرکاتُ برکات ...
و اگر نیفزایی، سرمایه از تو برود !

...پس چون در خود طلب دیدی ، می آی و می رو ، و مگو که در این رفتن چه فایده . تو می رو ، فایده خود ظاهر گردد !
عجب !
آن بچه که می گرید مادر او را شیر می دهد،، اگر اندیشه کند که درین گریه من چه فایده است و چه موجب شیر دادنست؟ از شیر بمانَد،
حالا می بینیم که به آن سبب شیر به وِی می رسد..
رفتن مردی سوی دکان فایده اش جز عرض حاجت نیست ، حق تعالی روزی می دهد ، که اگر به خانه بنشیند ، آن دعویِ استغناست ! روزی فرو نیاید ...


"فیه ما فیه "
"مولانا"