داشتی میفتادی دستامو نگیر. کاش نرسم دستاتو بگیرم.

کاش در سکوتِ تو
همانقدر "دوستت دارم" باشد
که در اشتیاقِ من...


#لیلا_مقربی

ما می‌میریم. اما رد پای ما به جا می‌مونه. توی نامه‌ای که نوشتیم، توی موسیقی‌ای که نواختیم، تویِ ریشه‌های گلی که یه روز تو باغچه کاشتیم، تو قلبی که گرمش کردیم. شایدم نه؛ بهتره بگم ما زنده می‌مونیم، توی هر چیزی که یه روز بهش زندگی بخشیدیم.

به آنان که ما را رها نمودند
در خاک خالی،
بی‌آب و بی‌گیاه،
بی‌هیچ اشک و آه بگویید:
ما ریشه در خویش داشتیم
و سبز گشتیم و سبز شد بهار…!

The feeling of wanting to be with someone until death.

حس خواستن؛
اشتیاقِ بودن با کسی تا زمان مرگ.

نشستی داری کاراتو میکنی، یهو به این فکر میکنی کاش هیچوقت وجود نداشتی، نه اینکه بمیری، کلا از ابتدا وجود نداشتی.

استاد گلشیری تو یکی از کتاب‌هاش نقل به مضمون نوشته بود: «بابا من اصلا زن گرفتم که وقتی شب میرسم خونه براش خاطرات زندگیم رو بگم.»
و من باهاش موافقم. اشتیاق به قصه‌ی دیگری٬ مقدمه خلق قصه‌های تازه است.
یکی از بزرگ‌ترین حسن‌های ادبیات همین که تمرین می‌کنیم شنونده قصه باشیم.

‏وقتی داشتین کسی رو تجربه میکردید،
خیلی مواظب باشید شاید اون داشت شما رو زندگی میکرد…

دوستم داشتی اما نه آنقدر که برایم بجنگی، دوستت داشتم همانقدر که برایت در جنگ‌ها بمیرم.

من از این ناراحت نیستم که تنهام گذاشتی. از این ناراحتم که بهت گفته بودم تنهام.