کم‌کم دارم میفهمم که بزرگ شدن چه اشکال‌هایی دارد؛ وقتی به آرزوهایی که در کودکی داشتی میرسی، میبینی آن‌قدرها هم که فکر میکردی جالب نبوده‌اند.

اشکال نداره، من فقط فهمیدم هر کسی لیاقت
محبت و لطف‌ منو نداره.

اینطور نیست که همه درک کنن، و این اشکالی نداره. اینطور نیست که همه برات گوش شنوا باشن، و این اشکالی نداره. اینطور نیست که همه بیان اون سوالات ساده‌ای که منتظرشون بودی رو ازت بپرسن، و این اشکالی نداره. اینطور نیست که همه همونجوری که بودن، بمونن؛ و این اشکالی نداره. اینطور نیست که همه‌ی چشم انتظاری‌ها برات ثمر داشته باشن، و این اشکالی نداره. اینطور نیست که هروقت دست دراز کردی، کسی باشه که دستتو بگیره، و این؛ اشکالی نداره.

اونجایی که حس کردی کسی نیست، اونجایی که تو اشکات غرق شدی، اونجایی که لبخند از یادت رفت، اونجایی که خسته شدی، دقیقا همون موقع‌ها به من فکر کن، من اینجا منتظرم تو بیای بغلم و غم‌هات رو بذاری رو دوش من.

اول اشکام رو پاک میکنم بعدشم دلیل اشکامو.

اگه به کسی خوبی کردیو قدرشو
ندونست اشکالی نداره، امروز یه
جمله‌ی خوندم که عجیب به دلم
نشست، میگفت:
"خوبی ‌های ما را فقط کسانی
می‌بینند که خودشان خوب‌اند.
می‌دانی چرا؟
چون آدمیزاد هرچه در ذات خودش
باشد در دیگران زودتر پیدا می‌کند."

شد شد، نشد اینقدر گریه میکنم که تو اشکام غرق بشم.

در برهه ای از زندگی، از ارتباطات ناسالم چه با افراد و چه اشیا خسته میشی.
هرچی رشد می کنی، یسری از چیزهایی که برات دلخواهن، غیر قابل تحمل میشن و این هیچ اشکالی نداره...

اشکالی نداره اگه سردرگمی؛
تو قبلا هیچوقت این چیزا رو تجربه نکرده بودی.

It’s okay if your heart needs more time to accept what your mind already knows. Just don’t make it forever.

اگر قلبت به زمان بیشتری نیاز داره تا آنچه که ذهنت از قبل میدونه رو بپذیره، اشکالی نداره.
فقط برای همیشه کشش نده.