این‌که حق می‌دم بهت من رو از دایره‌ی اطرافیان‌ت حذف کنی، قسمت دیگه‌ای از درده که هیچ‌وقت توی درونم آروم نمی‌گیره.

بعضی اوقات ادم از یچیز کوچیکی یهو یک جوری برافروخته و عصبانی میشه که برای خودش و اطرافیانشم تعجب آوره که اینکه چیز بزرگی نبود که واکنشت این باشه!
در اصل چیز کوچیکیه ولی تمام ناراحتیای کوچیک قبلی و گذشته انقدر رو هم جمع شدن که یک چیز کوچیک حالا برات حکم کبریت روی باروت و داره! تو از یچیز کوچیک ناراحت نشدی! تو از تمام ناراحتی ها و خشم ها و نادیده گرفتن های تمام این سالها ناراحت شدی.

آدم‌هایی که یاد می‌گیرن چطور تنهایی تفریح کنن و خوش بگذرونن؛ موجودات ترسناکی برای دل بستن هستن. اینا ترسی برای نبخشیدن و کنار گذاشتن اطرافیانشون ندارن. کنار همچین آدم‌هایی اولین اشتباهتون میتونه آخرین اشتباهتون باشه :)

انقدر از تغییر رفتارهای ناگهانی اطرافیانم خسته‌م و قلبم شکسته که بعضی مواقع از خودم میپرسم آیا روابط انسانی به دردش می‌ارزد؟

انقد از تغییر رفتارهای ناگهانی اطرافیانم خسته‌م و قلبم شکسته که بعضی مواقع از خودم میپرسم آیا روابط انسانی به دردش می‌ارزه؟

«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

وقتی احساس می‌کنی اطرافیانت ازت راضی نیستن متقابلن تو هم نسبت به اون‌ها احساس نارضایتی می‌کنی چون هم‌زمان که فکر می‌کنی داره در حقت اجحاف میشه احساس بی‌کفایتی هم داری و تمام این‌ها در قالب خشم، ناراحتی و افسردگی خودشون رو نشون میدن و این‌جوری میشه که تمام روابطت رو هم از دست میدی.

می‌دونی بیشترین شناخت از اطرافیانت رو کی پیدا می‌کنی ؟
زمانی که روی مود خوبی نیستی
و بیشتر از همیشه به مراقبت و توجه نیاز داری !
رفتار و برخوردی که اون زمان با تو دارند نشون میده در واقعیت چقدر براشون مهم هستی و ارزش داری .

بعضی روزا بی‌دلیل حالم خوب نیست و میخوام فقط خودم باشم و خودم ولی متاسفانه اطرافیانم اکثرا اینو درک نمیکنن.

یه جوری این چند وقت خودم و تمام اطرافیانم داریم با یه مشت آدم سایکو و عجیب غریب سر و کله میزنیم که فکر کنم یه تیمارستان جهانی ای چیزی آتیش گرفته اینا پخش و پلا شدن.

احساس می‌کنم تمام رفتارهام با اطرافیانم فیک شده و خود واقعیم نیستم چون حس می‌کنم اونا هم خود واقعیشون نیستن و مقصر تمام اینا تویی.