.
#۳۶۵روزبدون‌تو | #روز سوم

گریه می‌کنم چون یاد اون برنامه‌هایی افتادم که برای آینده‌مون ریخته بودیم آینده ای که دیگه قرار نیست وجود داشته باشه.️‍🩹

23:23

یاد اون شعر افتادم که می‌گفت:

بوسه آنگاه قشنگ است
که تمرین نشود؛
بپری...
ماچ کنی،
جیغ کِشَد...
دَر برَوی!

بهم گفت چرا نمیشه یه فرصت دیگه بدیم به خودمون و من ‏یاد اون قسمت فرندز افتادم که ریچارد از مونیکا خواست برگردن به هم.
مونیکا قبول نکرد و گفت "جدا شدن از تو سخت‌ترین کاری بود که تو زندگیم مجبور به انجامش بودم و فکر نمیکنم بتونم یه بار دیگه از پسش بربیام."
منم دقیقا میفهمم مونیکا چی میگفت.
|فاطمه|


. .

من افتادم؛
خیلی زیاد، محکم، از ارتفاع بلند
افتادم و بلند شدم، حالا خیلی قویتر
از روزی‌ام که نیفتاده بودم...!

اشک‌هام رو می‌ریزم ولی در آخر با خودم می‌گم همه‌ی قدم‌هایی که تا به الان برداشتم قدم‌های بزرگی بودن. راه افتادم در حالی که نمی‌تونستم به چیزی جز سیم‌خاردارهایی که به پاهام فرو رفته بودن فکر کنم. حتی هنوز هم وقتی سر برمی‌گردونم به جای رد پا رد خون می‌بینم، ولی ادامه می‌دم. به رفتن و خون ریختن ادامه می‌دم.

من افتادم؛
خیلی محکم،
از ارتفاع بلند،
افتادم و بلند شدم.
حالا؛ خیلی قوی تر از روزی ام،
که نیفتاده بودم!


. .

تو برنامه نویسی یه چیزی وجود داره به اسم «حلقه‌ی بینهایت».
که اگه چیزی وارد اون حلقه بشه،
تا زمانی که چیزی اونو وادار به وایسادن نکنه و از حلقه نندازتش بیرون، تا ابد تو اون حلقه می‌چرخه.
احساس می‌کنم تو همچین حلقه‌ای گیر افتادم و هیچی بیرون از اون منتظرم نیست...

‏من بین «تو باید پولاتو پس‌انداز کنی» و «تو فقط یک‌بار زندگی می‌کنی» گیر افتادم.

کاش همه‌مون می‌تونستیم اون حسی که ابراهیم گلستان بعد از گرفتن این نامه از فروغ فرخزاد گرفته رو یه بار تجربه کنیم براش نوشته:

اما‌ همین کافی بود همین که می‌دانستم که تنم درد تنت را دارد نه میلِ تنت را،همین که با تو انگار در چاه فرو می‌رفتم و به مرکز زمین می‌رسیدم,همین که با تو انگار می‌مُردم و از شکل می‌افتادم‌ همین برایم‌ کافی بود .️

من افتادم ته چاهِ ۵متری!
تو واسم طناب ۳ متری انداختی !
بگم نیستی دروغ گفتم
بگم هستی کافی نیست !
#درد.