اونی که باهاش راه افتادی رو با اونی که وسط راه پیدا میکنی عوض نکن ..

درست از لحظه‌ای که از قلبم افتادی
جایگاهت رو از دست دادی

من خودم بُردمت بالا، بالا، بالاتر، و وقتی با کارهای خودت سقوط کردی و از چشمم افتادی من ناراحت شدم!

اونجایی که حامیم میگه:
قلب منی
هنوز
هَمو‌غم‌منی
اما
افتادی
از
چشام...
دقیقا همون جا!

«هممون یه رفیق داریم که تو نداریمون کیف پوله،
تو غمامون شادیه،
تو ناامیدیمون نور امیده،
برا دردامون درمونه،
ولی تو شادیمون یه گوشه وایمیسه و جاشو به رفیق نماهامون میده! قدر این رفیقا رو بدونید.
رو دور خوشبختی که افتادید رفیقای روزای نداریتون و بدبختیتونو فراموش نکنید.»

‏از چشم افتادن برای خود شخص
دردناک‌تره، هربار نگاهش می‌کنی
میگی کاش از چشمم نمی‌افتادی!

گاهی وقت‌ها خیلی خسته‌کننده میشه که هی مجبوری یا برای آینده برنامه‌ریزی کنی، یا توی گذشته چرخ بزنی و احساس کنی گیر افتادی و درنهایت، زمان حال هم چیزی برات نداره که شگفت‌انگیز یا حتی فوق‌العاده باشه که بخوای فقط به اون تکیه کنی. گاهی وقت‌ها جریان زندگی متوقف میشه؛ تو زنده‌ای، نفس می‌کشی و هرکی تو رو ببینه، مطمئنه که انسان سالمی هستی ولی به هیچ زمانی تعلق نداری و نمی‌دونی خودت رو توی لحظه گیر بندازی، به گذشته چنگ بزنی یا توی رویاپردازی‌هات غرق بشی.

کرسی را یادتان هست؟
نه سرما سرمای آن روزهاست،
نه حال ما مثل گذشته‌ست
ما گول خوردیم.
فکر کردیم گوشی هوشمند دست بگیریم و با انگشت تصویرهای حیرت‌انگیز را جا به‌ جا کنیم همه چیز ساده‌تر و هیجان‌ انگیزتر می‌شود.
ولی گیر افتادیم.
زمان از دست‌مان در رفت.
همه چیز سخت‌تر شد.

بعداً؟ بعداً دیگه اسمت با قلب سیو نیست.
بعداً دیگه با نوتیفت نمی‌خندم.
بعداً هرکدوممون یه سر دنیاییم.
بعداً دیگه ذوق ندارم.
بعداً دیگه دلم باهات صاف نمیشه.
بعداً دیگه دوستت ندارم.
بعداً دیگه پروانه‌های تو دلم مردن.
بعداً دیگه از چشمم افتادی.
بعداً دیگه اون آدم قبلی نیستم.
بعداً دیگه نمی‌شناسمت.

منظورم اینکه زندگیمون چطور میگذره؟
طوری شده که یا نگران آینده ایم و یا تو
گذشته گیر افتادیم، همین
زندگیمون این شده
پس امروزمون چی؟