رلت رفته بیا اینجا پروفایلتوعوض کن به گوه خوردن بیافته:

ما زاده‌ی زخم‌هامان بودیم، زاده‌ی دردها...
ما زاده‌ی روزهایی بودیم که زمانه، ساز به ساز، ناکوک بود و ما زخم به زخم اندوه را با خون‌دل، مرهم می‌گذاشتیم.
ما زاده‌ی تمام ناملایمتی‌های روزگار بودیم و اگر امروز به ادراک عمیقی دست یافته‌ایم، به‌خاطر تمام تجربه‌های سهمگینی‌ست که آن‌ها را به جان و به استخوان زیسته‌ایم.

#نرگس_صرافیان_طوفان

هرچقدر هم که عاشق تنهاییت باشی یه روزی یه اتفاقی برات می‌افته که باید برای یه نفر تعریفش کنی.

من با تو سر چشمه ای از زندگی را بازیافته ام
که گمش کرده بودم.

شاید آدم برای اینکه خودش باشد ، به بودن کسی نیاز دارد.


آلبر کامو

تمام کننده ترین جمله رو یلدا سیدی میگه که:
"و من دریافته‌ام...
وقتی کسی تو را دوست دارد،
نمی‌گذارد در تاریکی و رنج باقی بمانی."
‌

این حس که وسط خوش گذرونی سراغت میاد که آدمایی که باید کنارت می‌بودن نیستن، واقعاً سراسر کثافته.

و من دریافته‌ام وقتی کسی تو را دوست دارد،
«نمی‌گذارد در تاریکی و رنج باقی بمانی.»

‏یه چیزی هست به اسم بوی مهمونی، که ترکیب لاک و عطر و داغ شدن مو توسط اتو و سشوار و سپس تافته

زن‌ها رو همین حرف زدن با خودشون پیر می‌کنه، یه اتفاقی می‌افته اینا صد دفعه تو ذهنشون مرور می‌کنن و حرص می‌خورن...


. .

‌
من آن‌قدر زیاد رویا بافته‌ام و کم‌تر زیسته‌ام، که گاهی سه‌ساله‌ام. اما روز بعد اگر خوابی که دیده‌ام محزون باشد سیصد ساله‌ام؛ تو این‌طور نیستی؟ در لحظاتی به نظرت نمی‌رسد که در آستانه‌ی آغاز زندگی هستی و زمانی دیگر سنگینی چندین هزار قرن را روی دوش خود حس نمی‌کنی؟
‌‌
‌‌