زخمای خانوادگی از همه بدترن ولی، نگفتنش سنگینت میکنه گفتنش سرافکنده‌ت.

به دور افکنده ام
غم ها و شادی های کوچک را

تویی رمز بزرگ انتخاب من
"سلام ای عشق"!

پروانه شدم ، بال زدم ، سوخت دو بالم
دیوانه شدم ، داد زدم ، وای به حالم

بیخود شدم از خویش و از این گردش ایام
نومید و سر افکنده از این طالع و فرجام

مستانه شدم ، باده زدم گاه به گاهی
دل خسته ز می ، باز شدم غرق تباهی

خندیدم و گفتم شود از باده حذر کرد!
از کوچه مستان به چنین حال گذر کرد!

حال این منم و حال من و سوخته بالی
دیوانه و بیخود شده ای ، رو به زوالی

نومیدی و مستی ، به چنین درد دچاری!
دل خسته ای و خنده کنان ، باز خماری!

اینبار بسازم به همین بی پر و بالی
عاشق شوم و عشق رسانم به کمالی...

خواهم ز خدا
خسته و درمانده نباشی ...
محبوب خدا باشی و
شرمنده نباشی ...
ای دوست ، الهی
که در این عالم هستی ...
سر زنده بمانی و
سرافکنده نباشي

برای همه دعا کنید
مثل پروردگار ک مهربانی اش بر همه سایه افکنده
ای دوست
مرا دعا کن
شاید نزدیک تر از من ب خدا ایستاده ای

خدایا دریابم....

با من چه میکنـی؟
نسیمی که از سر شوق به صورتت می ساید
و از زیر گلو و گردنت با رقص می گذرد
و بوی تو را میگیرد،
بیـد را مجنـون،
گلهای دشت را وحشـی،
کبـوتـران را مســت و
پرستوها را عاشـق میکند.
پروانه را به رقص در می آورد.
گلهای آفتاب گردان را سـر افکنده میکند.
اصلا
طوفان به پا میکند،
آری،آری
اصلا عجیب نیست که مرا دیوانه کرده اسـت.