ما که به مزاجِ دلتان خوش نیامدیم اما الحق... هنر می‌خواهد جوانیت را با خیال کسی پیر کنی..!

. .

ما دو کوه بودیم

که هرگز راه نیامدیم با هم

من

از بس سنگین بودم و بی حوصله

تو

از بس با شکوه بودی و موقر



ما هرگزنرسیدیم به هم ...

چون دو کوه بودیم

دو کوهِ مغرور ِ لعنتی..

ما تماشا چیانی هستیم
که پشت درهای بسته مانده ایم!
دیر امدیم!
خیلی دیر...
پس به ناچار
حدس می‌زنیم،
شرط میبندیم،
شک میکنیم ...
و آن سوتر
در صحنه
بازی به گونه ای دیگر در جریان است