و در انتها ، همه‌مون نیاز داریم شب که میشه سرمونو بذاریم رو شونه‌ی امنِ کسی‌ که دوستش داریم و دوستمون داره :)

تو دقیقا همون قسمت قشنگ زندگی منی
که همیشه به وجودش میبالم..
تو همون یه نفری هستی که دلم میخواد پا به پاش پیر بشم…
تو همون یاری هستی که شهریار میگه بدون وجودش شهر ارزش دیدن نداره!
تو آغاز و انتهای منی؛
یه جوری که بند بند وجودم دیوونه وار تورو میپرسته… .

. .

𝒀𝒐𝒖 𝒅𝒐𝒏𝒕 𝒔𝒆𝒆 𝒕𝒉𝒆 𝒆𝒏𝒅 𝒐𝒇 𝒕𝒉𝒆 𝒓𝒐𝒂𝒅 𝒋𝒖𝒔𝒕 𝒔𝒕𝒂𝒓𝒕

تو انتهای مسیر را نمی بینی فقط شروع کن‌‌..

♡

تو مثل خانواده ی منی.
هرچقدرم بینمون دلخوری و ناراحتی باشه یا که قهرمون طولانی بشه از حسی که بهت دارم چیزی کم نمیشم. و اینم میدونم هرچقدر بگذره دنیا بالا و پایین شه هیچ کس نمیاد که بتونه اون حسی که تو، توی وجودم زنده کردی رو به جوش بیاره. من تا انتها درگیر توام و تمام سختیاشو با رضایت به جون میخرم تو فقط دلگیر نباش، که بی تو من، من نیسم؛ یه قلب تو خالی ام.


. .

سکوت،
انتهای محبت به کسی هست که از او خشمی داریم
اما
توان از دست دادنش را نداریم…

به این فکر میکنم که اگه رابطه ای که الان دارم،
‏به هر علتی تموم بشه،
‏با احتمال بالایی آخرین رابطه ای میشه که خواهم داشت.
‏سنم،مشغله م ، موقعیتم و مهمتر از همه روحیه م، توان انتظار کشیدن نداره
‏و یه رابطه، از ابتدا تا انتها، همه ش انتظاره....

نمیدونم کی نیاز داره اینو بشنوه، ولی یادت نره تو یک انسانی نه یک پروژه بی انتهای توسعه ی فردی.

خانواده ساختار عجیبیه!
هم میخوای ازشون فرار کنی،
هم دوست داری پیششون باشی؛
هم بیشتر از همه هواتو دارن،
هم بیشتر از همه اذیتت میکنن؛
هم آرامشن هم استرس؛
ابتدا و انتهای خیلی چیزها رو میشه باهاشون تجربه کرد؛
ولی در آخر بعد از خودت،
خانواده بیشترین طرفدارتن.
دوستت دارن؛ ولی بلدت نیستن!

گاه آدمی برای آزردن خویش حدی قائل نیست، آزردن خویش انتها ندارد. می‌دانی، ثمری هم ندارد و آدمی این را دیر می‌فهمد یا آنکه دیر باور می‌کند. خوشبخت کسی است که زود بفهمد و بپذیرد.


. .

چیزی ک در انتها هممون از زندگی میخوایم.