همه چی خوب بود تا وقتی شروع کردی به پوست انداختن ..

شوهری خواهم یافت...
خواهم انداخت به دام!!!
دور خواهم شد ازین خاک غریب...

...

آینده‌ت رو با من تنظیم نکن عزیزم، من شاید یکهو یک‌شب خودم‌‌رو از این پنجره انداختم پایین.

Fact:
The person who made you cry will cry for you one day)))

فکت:
کسی که تورو به گریه انداخت،یه روزی برات گریه میکنه)))

تغییر در ارکان زندگی‌م رو دارم حس می‌کنم. به طور پیش‌فرض وجودم همیشه با تغییر می‌جنگه و می‌ره تو لاک افسردگی و یأس و مثل مار توی خودش می‌پیچه؛ ماری که از روی بی‌پناهی نیش می‌زنه و زهرش خاطرات شیرین و آزاد گذشته‌ست. اما جنگ من، جنگیدن با جنگیه که وجودم در برابر تغییر راه می‌ندازه؛ جنگیدن با این مار، اما نه با خودش به قصد نابودی‌ش، بلکه جنگیدن با زهر شیرین‌ش. این مار با تمام نیش‌ها و دردها باید زنده بمونه چون در حال پوست انداختن و شروع یه دورهٔ جدیده.

بین خودمون باشه.همه‌مون تهِ تهِ قلبمون یه آرزوی خیلی خیلی محال داریم که از اول می‌دونستیم بهش نمی‌رسیم ، پس انداختیمش توی یه صندوق خاک خورده و هرزگاهی درش میاریم و با عشق نگاهش میکنیم…یه آرزویی که هیچکس ازش خبر نداره.یه چیز خیلی خاص! همه‌مون داریمش…همه‌مون!

Thank you for letting me see you and making me find myself

ازت ممنونم که خودتو از چشمم انداختی و باعث شدی خودمو پیدا کنم

‏یه جا نوشته بود که:
می‌دونید چرا کودکی شیرینه؟
چون گذشته‌ای وجود نداره، یادی وجود نداره آینده ای وجود نداره.
این سنگینی بار گذشته‌ و آیندست که زندگی‌رو سخت می‌کنه؛
من‌رو یاد این حرف نادر ابراهیمی انداخت:
فراموشی را بستاییم.
یاد، انسان را بیمار می‌کند.

. .

امروز هم روز عجیبیه

اول هفته
اول ماه
اول فصل

هیچ بهونه ای برای به تعویق انداختن کارام ندارم

باورت نمی‌شه که چه چیزهایی از توی ذهنم می‌گذره! یه بار پرسیدی:"اصلا برای چی داریم می‌جنگیم؟"
شونه‌هام رو بالا انداختم و جواب دادم:"که زنده بمونیم."
دوباره پرسیدی:"زنده بمونیم که چی بشه؟"
گفتم:"که بتونیم بجنگیم!"
خندیدی. حالا دائم با خودم تکرار می‌کنم که فایده‌ی این کارها چیه. جنگیدن، زنده موندن، جنگیدن.