حسرت‌هایی که در دل جا مانده‌اند، هر روز سنگین‌تر می‌شوند و در نهایت، تنها سوالی بی‌پاسخ باقی می‌ماند: آخر این حسرت‌ها چه می‌شوند؟

مرا
بخوان
بنامِ
آغوشت!
که
در
حسرتش
گمنام
مانده ام...
• |.|

که رفتن‌های ما هجرت نبود، گریز بود.
سفر نکردیم، کوچانده شدیم.
بگو از مرگ به آوارگی پناهنده شدیم.
از خفّت به بی‌وطنی!

He suddenly remembered what he had been through
He cried, as if
There are few tears to cry

ناگهان به یاد آنچه از سر گذرانده بود
به گریه افتاد، چنان که
اشک برای گریستن کم می‌آورد

بودن‌ های نصفه و نیمه آدم‌ ها به هیچ دردتان
نمی‌ خورد!
خودتان را گرفتار همچین افرادی نکنید !
همانها که نه می‌ شود گفت دارینشان و نه می‌ شود گفت ندارینشان!
همان‌ها که تنها شما را از کسانی که واقعا دوستتان دارند دور می‌ کنند!
و در آخر با یک جمله‌ ی "لیاقت تو بهتر از من است" رهایتان می‌ کنند و خطایشان را توجیه!
و شما می‌ مانید و آدم‌ هایی که به خاطر وجود آنها درکنارتان و دوست داشتنشان،
از خود رهانده‌ اید و جز تنهایی راهی برای خود نگذاشته‌ اید!
• |.|

نه آینده‌ای برایش مانده بود نه گذشته‌ای؛
نه شوقی و نه هراسی، معلق بر امواج زمان پیش می‌رفت و برایش هیچ اهمیتی نداشت به کجا می‌رود.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

گاهی او را خندانده ام !
میخواهم بگویم که
تمام عمرم هم هدر نرفت....

حرف حق رو خسرو شکیبایی زد که گفت:
«گاهی نباید صبر کرد!
باید رها کرد و رفت که بدانند اگر مانده بودی رفتن را هم بلد بوده ای...

من دلم روشن است
به تمام اتفاقات خوب در راه مانده
به تمام روزهای شیرین نیامده
به لبخندی که یک روز بر لبمان مینشیند

خودمانیم؛ولی
شهریور اصلاوصله ی
تن تابستان نیست!
بدجور غریب مانده
میان ماه ها؛
دل داده به پاییز
ولی نمک گیر تابستان شده است ...!