اونجا که صائب تبریزی میگه:

انگشت به لب مانده ام از قاعده ی" عشق "
ما " یار " ندیده تب معشوق کشیدیم !


. .

حالم همانند ماهی‌های شب عید است
که از دریا جدا مانده‌اند
و باید ادامه زندگی را
در تُنگ کوچکی سَر کنند
همه می‌دانند
این ماهی‌ها
عمرشان کوتاه است...

#علی_سلطانی

بارانی که در آخرین روز‌های اسفند می‌بارد،
از قافله‌ی ابرهای پاییز جا مانده است…
خوب اگر گوش کنی
حرفِ «مهر» را وسط کشیده...

#علی_سلطانی

ما لحظات و اتفاقاتِ دشواری را از سر گذرانده و تاب آورده‌ایم، که خودمان هم باورمان نمی‌شد....

لب من زخم شده، بسکه پس از رفتن تو؛

گیره‌ی مانده ز گیسوی تو را بوسیدم...

همیشه دیگرانند که سمی‌اند و دیگرانند که قضاوت می‌کنند و دیگرانند که دل می‌شکنند و دیگرانند که بد رفتار می‌کنند! خودمان چه؟ خودمان آدمِ سمیِ جهانِ چند نفریم؟! خودمان چقدر دل شکانده‌ایم و چقدر قضاوت کرده‌ایم و چقدر آدم‌ها را کلافه کرده‌ایم؟ خودمان چند نفر را بی‌آنکه حواسمان باشد، تا مرز فروپاشی روانی برده‌ایم؟ کجا زیاد توقع داشته‌ایم و کجا قدر ندانسته‌ایم و کجا خودخواه بوده‌ایم و فقط به نفع و مصلحت خودمان فکر کرده‌ایم؟!
درستش این است که گاه‌گاهی بیرون دایره بایستیم و به رفتار خودمان هم نگاه کنیم و ببینیم از بیرون چطور به نظر می‌رسیم و کجای این معادله ایستاده‌ایم و چقدر کار داریم تا درست شویم و چقدر راه داریم تا درست رفتار کنیم؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

بزرگ
شدیم
و
شادی
هایمان
در
کودکی
جا
مانده!
• |.|

طبق شواهد و قرائن دنیای مجازی؛
من یک "جا مانده‌"بودم!

همه درست رفته‌بودند و رسیده‌بودند و خوشحال بودند و این من بودم که کافی نبودم! این من بودم که نابلد بودم! این من بودم که پرت شده‌بودم به حاشیه و در باغ نبودم!
به خودم آمدم و دیدم همه از چیزهایی حرف می‌زنند که من از آن‌ها بی‌خبرم! همه اصطلاحاتی به کار می‌برند که من از آن‌ها سر در نمی‌آورم! همه کارهایی را می‌کنند و راه‌هایی را برای موفقیت و دیده شدن می‌روند که من بلد نیستم، یا نمی‌توانم!
به خودم آمدم و دیدم همه برای موفقیت و خوشبختی آسانسور دارند و این منم که چسبیده‌ام به نردبان چوبیِ خودم و با تقلا خودم را پله پله بالا می‌کشم.
من یک "جا مانده‌"بودم و تلاش‌های بی‌اندازه‌ام برای همه چیز، بی‌نتیجه می‌ماند، چون در باغِ آدم‌های امروز نبودم!!!

#نرگس_صرافیان_طوفان

آیا زن تنها چیزی نیست که
برای ما از بهشت مانده است؟

حسرت‌هایی که در دل جا مانده‌اند، هر روز سنگین‌تر می‌شوند و در نهایت، تنها سوالی بی‌پاسخ باقی می‌ماند: آخر این حسرت‌ها چه می‌شوند؟