ﺩﺭﺧﺘﻬﺎ ﻣﯿﻤﯿﺮﻧﺪ؛
ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻋﺼﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ
ﻭ ﺩﺳﺘﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ؛

ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺗﺒﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ
ﺑﺮ ﻧﺴﻞ ﺧﻮﯾﺶ ؛

ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﭼﻮﺏ ڪﺒﺮﯾﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ
ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻥ ﺗﺒﺎﺭ ﺧﻮﺩ

ﻭ .......
ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﯿﺎﻩ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ
ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎ .

ﺷﻤﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻮﺩﯾﺪ
ﺍﺯ ڪﺪﺍﻡ ﺟﻨﺲ ﺑﻮﺩﯾﺪ؟؟

ﻫﯿﭻ ڪﺲ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧڪﺮﺩﻩ
ڪﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﯼ
ﻭ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ ﺑﺪﻧﯿﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ

ﻫﯿﭽڪﺲ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﺵ
ﺗﺤﻘﯿﺮ ﯾﺎ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻧڪﻨﯿﻢ ....

ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻧڪﻨﯿﻢ ...
ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ڪﻪ ﺑﻪ ﯾڪ ﻣﺪﯾﺮ ، ﻣﻬﻨﺪﺱ ، ﺩڪﺘﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﯾﻢ
ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﯾﮏ ڪﺎﺭﮔﺮ ، ﺭﻓﺘﮕﺮ ، ﻣﺴﺘﺨﺪﻡ ﻫﻢ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ .

ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﯿﭽڪﺲ ﺑﺮﺗﺮ ﻧﺒﯿﻨﯿﻢ،
ﺧﺎڪﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ،

ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ،
ﭘﺲ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺎڪﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ
ﺗﺎ ﺑﻮﯼ ﻧﺎﺏ ﺁﺩﻣﯿﺰﺍﺩ ﺑﺪﻫﯿﻢ.

ﺻﻮﺭﺕ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﭘﯿﺮ ،
ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮﺏ ﺭﻭﺯﯼ ﭼﺮﻭڪ ،
ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺧﻮﺏ ﺭﻭﺯﯼ ﺧﻤﯿﺪﻩ ،

ﻣﻮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﺳﻔﯿﺪ،
ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .
ﺗﻨﻬﺎﻗﻠﺐ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ،
ڪﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ .

ز عقل اندیشه ها زاید
که مردم را بفرساید

گرت آسودگی باید
برو عاشق شو   ای عاقل ....

بسیار در دل آمد ٬ از اندیشه‌ها و رفت.
نقشی که آن نمی‌رود از دل
نشان توست.

با من هزار نوبت اگر دشمنی کنی
ای دوست
همچنان دل من مهربان توست ..!

چون سرمایه در خود دیدی، و آن "طلب " است،
آن را به طلب بیفزای،
که فی الحرکاتُ برکات ...
و اگر نیفزایی، سرمایه از تو برود !

...پس چون در خود طلب دیدی ، می آی و می رو ، و مگو که در این رفتن چه فایده . تو می رو ، فایده خود ظاهر گردد !
عجب !
آن بچه که می گرید مادر او را شیر می دهد،، اگر اندیشه کند که درین گریه من چه فایده است و چه موجب شیر دادنست؟ از شیر بمانَد،
حالا می بینیم که به آن سبب شیر به وِی می رسد..
رفتن مردی سوی دکان فایده اش جز عرض حاجت نیست ، حق تعالی روزی می دهد ، که اگر به خانه بنشیند ، آن دعویِ استغناست ! روزی فرو نیاید ...


"فیه ما فیه "
"مولانا"

زندگی اتفاقی ساده و تصادفی نیست، بلکه بازتابی از اندیشه ها و رفتارهای شماست. به هر آنچه فکر کنید و هر رفتاری داشته باشید، نتیجه این اعمال به خودتان باز خواهد گشت.

ای ایران ای مرز پرگهر ، ای خاكت سرچشمه هنر
دور از تو اندیشه بدان ، پاینده مانی و جاودان
ای دشمن ار تو سنگ خاره ای من آهنم، جان من فدای خاك پاك میهنم
جان من فدای خاك پاك میهنم

قالَ علی(علیه السلام): اَلْعِلْمُ وِراثَةٌ کَریمَةٌ، وَ الاْدَبُ حُلَلٌ حِسانٌ، وَ الْفِکْرَةُ مِرآةٌ صافِیَةٌ، وَ الاْعْتِذارُ مُنْذِرٌ ناصِحٌ، وَ کَفى بِکَ أَدَباً تَرْکُکَ ما کَرِهْتَهُ مِنْ غَیْرِکَ.

علی فرمود: علم; ارثیه اى با ارزش، و ادب; زیورى نیکو، و اندیشه; آئینه اى صاف، و پوزش خواستن; هشدار دهنده اى دلسوز خواهد بود. و براى با أدب بودنت همین بس که آنچه براى خود دوست ندارى، در حقّ دیگران روا نداشته باشى.
أمالى طوسى : ج 1، ص 114 ح 29، بحارالأنوار: ج 1، ص 169، ح 20

حتی گوسفندان، از خوردن هر چیزی امتناع میکنند
اما در حیرتم که بعضی آدم ها
از گوسفندان گوسفندترند
زیرا هر سخن و اندیشه ای را نسنجیده و بودن تامل
و تعمق پذیرفته و نشخوارش میکنند!

چه وقت باید احساس بزرگی کرد:

١-هر گاه از خوشبختی همه، "حتى" کسانی که دوستمان ندارند هم خوشحال شدیم.

٢-هر گاه برای تحقیر نشدن دیگران از حق خود گذشتیم.

٣ - هرگاه شادی را به کسانی که آن را از ما گرفته اند هدیه دادیم.

٤- هرگاه خوبی ما به علت نشان دادن بدی دیگران نبود.

٥- هرگاه کمتر رنجیدیم و بیشتر بخشیدیم.

٦- هرگاه به بهانه عشق از دوست داشتن دیگران غافل نشدیم.

٧- هرگاه اولین اندیشه ما برای رویارویی با دشمن انتقام نبود.

٨- هرگاه دانستیم عزیز #خــدا نخواهیم شد، مگر زمانی که وجودمان آرام بخش دیگران باشد.

٩- هرگاه بالاترین لذت ما شاد کردن دیگران بود.

١٠- هرگاه همه چیز بودیم و گفتیم: "هیچ نیستیم"

پس بیاییم بزرگ باشیم...
و بزرگ شدن را تمرین کنیم...
و بعدبزرگ شدن را تعلیم دهیم...

وقتی از ته دل بخندی؛
وقتی هر چیزی را به خودت نگیری
وقتی سپاسگزار آنچه که هست باشی
وقتی برای شاد بودن نیاز به بهانه نداشته باشی

آن زمان است که واقعا زندگی میکنی...

بازی زندگی، بازی بومرنگ‌هاست

اندیشه‌ها، کردارها و سخنان ما دیر یا زود با دقت شگفت‌آوری به سوی ما باز می‌گردند

زمانی که آدمی بتواند بی هیچ دلهره ای آرزو کند، هر آرزویی بی درنگ برآورده خواهد شد