شخصي کفشش را براي تعمير نزد کفاش مي برد.
کفاش نگاهي به کفش کرده مي گويد: اين کفش سه کوک مي خواهد و اجرت هر کوک ده تومان مي شود که درمجموع خرج کفش مي شود سي تومان.
مشتري قبول مي کند. پول را مي دهد و مي رود تا ساعتي ديگر برگردد و کفش تعمير شده را تحويل بگيرد.
کفاش دست به کار مي شود. کوک اول، کوک دوم و در نهايت کوک سوم و تمام.
اما با يک نگاه عميق در مي يابد اگر چه کار تمام است ولي يک کوک ديگر اگر بزند عمر کفش بيشتر مي شود و کفش، کفشتر خواهد شد. از يک سو قرار مالي را گذاشته و نمي شود طلب اضافه کند و از سوي ديگر دو دل است که کوک چهارم را بزند يا نزند.

او ميان نفع و اخلاق و ميان دل و قاعده ي توافق مانده است. يک دوراهي ساده که هيچ کدام خلاف عقل نيست. اگر کوک چهارم را نزند هيچ خلافي نکرده؛ اما اگر بزند به انسانيت تعظيم کرده.
اگر کوک چهارم را نزند روي خط توافق و قانون جلو رفته؛ اما اگر بزند صداي لبيک او آسمان اخلاق را پر خواهد کرد.

دنيا پر از فرصت کوک چهارم است. و من و تو کفاش هاي دو دل...

بي شمارند آنهايي که نامشان"آدم"است...
ادعايشان "آدميت"...
کلامشان"انسانيت"...
رفتارشان "صميميت"...
...من دنبال کسي ميگردم که ...
نه"آدم"باشد،نه "انسان"،نه"دوست"و"رفيق صميمي"...
تنها"صاف"باشدو"صادق"...
پشت سايه اش"خنجري"نباشد براي"دريدن"...
هيچ نگويد...
فقط همان باشد که "سايه اش"مي گويد...
"صاف و يکرنگ"..

يك سيب افتاد و جهان از قانون جاذبه باخبر شد
مليونها جسد افتاد ولي بشر معني انسانيت را درك نكرد.
O_o