شاید من فردی «اهمال‌کارم» چون در‌ اعماق ناهشیارم این باور وجود دارد که من چیزی کم دارم، که من شایسته موفقیت نیستم!

اهمال‌کاری عین موریانه، از داخل آدمو می‌خوره. یهو به خودت می‌آی می‌بینی چند ماهه که ذهنت درگیر یه کاریه ولی هیچ کار براش نکرده‌ای و قدر هزار سال خسته‌ای. اهمال‌کاری آدم رو فرسوده می‌کنه. فرسوده‌ی راه‌های نرفته.

یه مفهومی داریم به نام «الاهمال بعد الاهتمام»، بی‌تفاوتی و بی‌توجهی بعد از توجه زیاد. دیدین بعضیا، حالا به هر هدفی، مثلا اینکه میخوان به‌دستت بیارن، بهت بی‌نهایت مهر و توجه میدن. دورت رو میگیرن. حواستو پرت میکنن از داشته‌هات. بعد یهو نیست میشن. اینا واسه یه‌عمر دفن می‌کنن یه احساساتی رو در آدما. بی‌اعتمادش می‌کنن به زمین و زمان. واسه همینه میگه این‌کار «قتل نفس بریئة بغیر حق»، در حکم کشتن انسانی بی‌گناه به ناحقه. چون اون‌آدم دیگه درست‌بشو نیست. عینهو میت. لااقل تا یه زمان طولانی.

‏شما هم دبستان که بودین مامانتون جای دیکته گفتن بهتون میگفت از روی درس بنویس، بعد میومد بیست میداد یا فقط مامان من توی آموزش به فرزند اهمال کار بود؟