چقدر تنهاست....

نویسنده اۍکه.

عاشقانه هآیش دسٺ.

به دست میݘرخد.

ولییییییییییی.

به دست اوکه باید.

برسد،،،،نمیرسد.

توهمانی که دلم لک زده لبخندش را
اوکه هرگز نتوان یافت همانندش را
منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را ...

چشمانم راآهسته بازمیکنم وبرای هزارمین باربه عکسش زل میزنم...
انگاراین دل قصدفراموش کردنش راندارد...
انگاراین دل نمیتواندجمله ی"نمی شود"رادرک کند...
انگاراین دل خوشش می آیدازاین همه له شدن وزیرپاافتادن...
این روزهاوضع همین است ،حسرت،بغض وانتظار...ومن چه بی صبرانه به انتظارآنهارفته ام
منی که وقتی اوتنهایش گذاشت اشک هم نریخت فقط نگاهش کرد،نگاهی که پرازحرف بودامافقط خودش معنی حرف هایش رامیفهمید
من این است...منی که آنهاراباهم دیداما...بازهم دلش برای اوتنگ میشود
برای اوکه نخواست به من شکسته نگاهی بیندازد...واین من راشکسته ترمیکرد...
آری برای اوتنگ است فقط برای او...

گاهی آرزو میکردم که کاش خانه ام سقف نداشت

تا شبها ستاره هارا میشمردم و به خواب میرفتم

ولی خوب که می اندیشم سقف ها هم لازمند!

آری آرزو های دیروز را به خاطر می آورم و لبخند میزنم از ساده بودنش

.اما حتم دارم که روزی هم به آرزو های امروزم میخندم

و چه خوب است که اوکه پای آرزو هارا امضا میکند از فردای ما خبر دارد

که ما از تحقق بعضی آرزو های دیروزمان شاد میشویم

و به پوچی برخی میخندیم.

به جای اینکه گریان از آرزو های اشتباهمان باشیم