من داشتم میسوختم که تو آمدی
و مرا بابت بوی خاکستر مقصر دانستی.


. .

زیباترین آب و هوایِ دنیا
تاریک ، خاکستری و بارونیه ..

اولش میشکنی، خون ریزی میکنی، گریه میکنی و با آخرین نفس هات فریاد میکشی. بعدش توی خودت مچاله میشی، اشک هات رو پاک و سکوت میکنی، چون میدونی هیچ کسی قرار نیست صدات رو بشنوه. آخرین مرحله ولی از بقیه شون دردناک تره، وقتی که واقعا از درون می میری و دیگه هیچ چیزی به جز تاریکی توی زندگیت نیست. انگار آتیش گرفته باشی، بعدش خاکستر بشی و حالا، خاکسترهات رو باد با خودش ببره.

یه تیکه از کتاب دانوب خاکستری اثر غاده السمان هست که به طرز عجیبی درسته؛ میگه:

‏«و اینک، در یادآوری دردناکی که به عمل جراحیِ بدون بیهوشی و خودخواسته‌ای می‌ماند، ماجراها را دوباره می‌بینم.
چه کسی باور می‌کند که عمر خاطره بیش‌تر از عمر زخم است؟»

•
هر چه جهان خاکستری رنگ شود
ما سبز تر از سبز می شویم ..

♡

گفت حواست به آدمای اطرافت که مثل کاکتوس زندگی میکنن باشه؛ گفتم مثل کاکتوس؟ منظورت چیه؟
گفت آدمایی که مثل کاکتوس هستن، نیازی نمیبینی دائم حواست بهشون باشه ، نیازی نمیبینی هرروز خاکشونو چک کنی تا مبادا خشک نشده باشه ، ترس پلاسیده شدنشون رو نداری و به خیالت خیلی مقاومن و هیچیشون نمیشه! اما یه روز که مثل روزای دیگه مشغول رسیدن به بقیه‌ی گُلای رنگارنگت هستی ، یهو چشمت به کاکتوس میفته که زرد و پلاسیده شده و ریشه‌هاش خاکستر! و تو تازه متوجه میشی که کاکتوسام میمیرن ، ولی  تدریجی!

دیدارش
(قرار)نمی خواهد
یک دنیا
بی قراری می خواهد...


#عباس_کاظمی_خاکستر

داستایوفسکی باید خیلی قلبش شکسته باشه
زمانی که گفت:
من داشتم می‌سوختم که تو آمدی،
و مرا بابت بوی خاکستر مقصر دانستی...

و تو
هر جا و هر کجای جهان که باشی
باز به رویاهای من بازخواهی گشت
تو
مرا ربوده
مرا کشته
مرا به خاکستر خواب‌ها نشانده‌ای
هم از این روست که هر شب
تا سپیده دم بیدارم
عشق همین است در سرزمین من
من کشنده‌ی خواب های خویش را
دوست می‌دارم


. .

آخرین مرتبه‌ی عشق اگر سوختن است
پس چرا صبر؟ بسوزانم و خاکستر کن

محمد عزیزی

. .