برخی زخم ها تاوانِ همان دردُدل هایی بود که نباید باکسی می‌کردیم.

کسی که حال خوب تون رو سبب می‌شه، ترسناک تر از کسیه که می‌تونه حالتون رو بد کنه.شما بالاخره دیر یا زود، متوجه می‌شی که باید از آدم تاکسیک فاصله بگیری، ولی آدمی که خوشحالت می‌کنه، مثل دراگ می‌شه برات. نباشه، وای.

هیچکس بهتر از شادمهر نمیتونست اوج صبوری ما باکسی که دوسش داریم رو توصیف کنه؛
اونجا که گفت:
«بهش فرصت زیاد دادم، با من وقتش تلف میشد!
بهم گاهی دروغ میگفت، نخواست باور کنه کم بود!
میدونست من دوسش دارم همینم نقطه ضعفم بود.»

#ناشناس

. .

باشه مادوتا واسه هم دیگه خیلی تاکسیک بودیم،ولی اون وقتایی که بلند بلند به جوکای بین خودمون میخندیدیم چی؟ نیک نیمی که همدیگه رو باهاش صدا میزدیم چی؟ اون شبایی که از دست همه دنیا فقط به هم دیگه پناه میبردیم چی؟ وقتایی که میرقصیدیم چی؟ اونا ام همش دروغ بود؟

چند روز دیگه برو عیدو بهش تبریک بگو. نذار ازت موو آن کنه. تاکسیک باش.

نمیشه همه تاکسیک باشن و تو همیشه قربانی. شاید یه وقتا مشکل از خودته . میخوای جای کتابای روانشناسی زردی که خوندی و فکر کردی بالغ شدی یه آینه بدیم دستت؟

از بین تموم آسیب هایی که یکی می‌تونه بهت برسونه،
حسادت بدترینشونه.
هیچوقت نمی‌فهمی لبخندی که بهت میزنه،
از رو هورمونِ اکسی توسین مغزشه و واقعا واست خوشحاله،
یا لبخندیه که تو دلش اینو فریاد میزنه :
"حق نداری از من فراتر بری"

تاکسیک بودن بامزه نیست بزرگ شو و یادبگیر چطور باید یه نفر و دوست داشته باشی ابله

زورت به آدمای تاکسیک نمیرسه قند رو از زندگیت حذف میکنی؟

باور کنید ، آدم تاکسیک می‌تونه یجوری رفتار کنه که فکر کنید تاکسیکه شمایید