میدونین چی دردناکه؟تنهایی اگزیستانسیال. اینکه ما میشینیم یه سریال رو میبینیم و فکر میکنیم وای کاش منم یه اکیپ ٦ نفره ی همیشگی داشتم.ولی وقتی وارد دنیای واقعی میشی میفهمی یکی از همون آدما توی تنهایی مُرده و این تنها بودن یه واقعیت انکار ناپذیره…هممون تنهاییم؛ از درون و در نهایت.

به سیم آخر زدن خیلی خوب است! قمارباز اعظم وقتی هوس قمار آخر به سرش می زند، از آستین اش، آخرین سکه ی سیم را در می آورد و پاکباختن را تجربه می کند؛ با دلی تهی، چشمانی تهی و دستانی تهی...

زانوانش می لرزد و نمی داند که این قمار واپسین، به بازی، به باختن اش می ارزد؟ یا او را خاکسترنشین خاموشی و فراموشی خواهد کرد؟ چرا هیچ یک از فیلسوفان اگزیستانس، یادشان نبود که وقتی "موقعیت های مرزی وجودی" را لیست می کردند، در کنار ناامیدی، گناه، اضطراب مرگ و ....، به این قمار آخر هم اشاره کنند؟ دارم به عقابی فکر می کنم که خوب می داند که پرواز در اوج، در بلندای سکوت و شکوهمندی، حتما بالهایش را در هم خواهد شکست... اما در آن دقیقه ی آخر، پلک های خیس اش را می بندد و بال هایش را می گشاید ، به سمت بی سویی، بی جانبی... سینه اش را از زخمِ یادهایِ بودن، از عطر بادهایِ عدم سرشار می کند و دل به آسمان می زند ...

دلم برای آن قمار آخر تنگ شده ایلیا! ...