یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم
در میــان لاله و گـــل آشیـــانـــی داشتم
گــرد آن شمع طرب می سوختـم پروانه وار
پــای آن ســـرو روان اشـــک روانـــی داشتــم
آتشـم بر جــان ولی از شکــوه لب خاموش بود
عشــق را از اشــک حســرت ترجمــانی داشتــم
چــون سرشک از شــوق بــودم خاکــبوس در گــهی
چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم
در خــزان با ســـرو و نسرینم بهاری تازه بود
در زمیــن با مــاه و پرویــن آسمــانی داشتــم
درد بــی عشقــي زجانــم بـرده طاقت ورنه من
داشــتــــــم آرام تــا آرام جــــانـــــی داشــــتـــــم
بلبــل طبعــم «رهی» باشـــد زتنهـــایی خمــــوش
نـغــمـــه‌هــا بـــودی مــــرا تـــا هــم زبانـــی داشتــــم
رهی معیری

نگران منی خدایا به تو قرص دلم
واسه دیدن تو خداجونم داره میره دلم
خدایامیشه گناهامو همین دنیا تصفیه کنیم
تا اون دنیا بتونم سرمو بالا بگیرم و شما رو ببینم
خدایا بهم نزدیکی مث همیشه آرامشمو از خودت میگیرم
خدایا هرکی که عشق منو تو وجودش داشت خواهش میکنم از عشق خودت لبریزش کن
لا إِلهَ إلاّ أنتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظّالمینَ