برای تویی که زیادی توو زندگیت به خودت سخت گرفتی، این تیکه از کتاب  فرانسس میرالس برای توعه:

"تو مدام از کارهایی که در گذشته انجام ندادی یا آنها را بد انجام داده‌ای گلایه می‌کنی. طوری که انگار این کار فایده‌ای دارد. چرا خودت را نمی‌بخشی و به خودت یادآوری نمی‌کنی که همیشه بیشترین تلاشت را کرده‌ای؟
انسان‌ها این حق را دارند که به تدریج کامل شوند. لازم است گذر عمر، چیزی جز موی سفید برای ما به ارمغان بیاورد..."
‌

The greatest advantage of speaking the truth is that you don't have to remember what you said.

بهترین فایده حقیقتو گفتن اینه که مجبور نیستی به خودت یادآوری کنی که چی گفتی.

رفتن پیش تراپیست مال نسل الانه
ما چای دَم می‌کنیم و به صدای خانوم
هایده گوش میدیم .️.

تمومِ آدمایِ دنیا حقِ اینو دارن که تویِ بعضی از مقاطع زندگیشون ندونن که از دنیایِ به این بزرگی چی می‌خوان، حق دارن سردرگم بشن، راهشونو گم یا فراموش کنن، ناامید بشن، کفر بگن، همه‌چیز و از دست رفته و بی‌فایده ببینن. سرد و بی‌روح باشن و عصبانی. این حال مثل یه مرخصی از همه‌ی ابعاد زندگیه . . .

حضرت مولانا توی یکی از داستان های مثنوی میگه که:
اگر دانه ای رو کاشتی به هیچکس راجع بهش نگو چون حتی اگه یه کلاغ جای اونو یاد بگیره ثمره‌ی کارتو از دست میدی چه برسه اینکه آدما ازش با خبر بشن
هر ایده، هدف، تفکر، برنامه ای تو ذهنتون هست تا زمان به ثمر نشستنش به کسی چیزی نگید...


. .

‏به نظرم یکی از غمگین‌ترین قسمت‌های والد آزارگر داشتن اینه که وقتی بالغ میشی و زورت بهشون میرسه و میتونی محکومشون کنی دیگه اون والد وجود نداره‌ یه والد مسن و مهربون رو میبینی که جنگیدن باهاش برا جفتتون فایده‌ای نداره.

ته ذهن خیلی از ما اینه که زندگی یه جایی تو آینده‌ست. بعداً شروع می‌شه. بعد مهاجرت، بعد رسیدن به پارتنر ایده‌آل، بعد پولدار شدن یا بعد رسیدن به هرچیزی که اسمشو موفقیت می‌ذاریم. خبر این که زندگی همینه. همین لحظه‌ای که داری اینو می‌خونی. اینجا، قبل این که ذهنت بره تو گذشته و آینده.

.Farzad Bayan

Irrational but true fact:
Anyone who is closer to your ideal lives far away from you.

فکت غیرمنطقی ولی درست:
هرکسی که به ایده آل هات نزدیک تره، محل زندگیش ازت دور تره.

پناهگاه اصلی خانواده‌س شاید ایده‌ال نباشه ولی عوضش محکمه ، امنه ، و‌ می‌تونه ازت مراقبت کنه 🤍

گاهی وقتا فقط همین که بذاری یه نفر با خیال راحت بره دنبال چیزی که هیچ ایده‌ای راجع بهش نداره، و اجازه بدی حتی اگر بی‌راهه میره، ته مسیر به نتیجه‌ای که خودش تجربه کرده برسه و حسرتی نخوره و یا حداقل برای حسرت‌هاش؛ عزیزش رو مقصر ندونه و توی این رینگ بوکس احساسات متناقض گیر نکنه، بزرگ‌ترین کاریه که میشه در حقش کرد.