از وقتش که بگذره دیگه فایده‌ای نداره، اگه زمانی که باید می‌بودی، بودی اون قشنگه، اگه زمانی که باید توجه می‌کردی توجه کردی اون درسته، اگه زمانی که باید گوش می‌دادی گوش دادی اون باارزشه، همین به موقع‌ها ارزشت رو نشون می‌ده، حمایت به موقع، عذرخواهی به موقع، بودن به موقع، می‌دونی وقتی دیر بشه دیگه نمیچسبه به آدم، حالا تو بیا و بعدا کلی کار کن، بعدا دیگه نه ذوقی مونده و نه احتیاجی هست..!
• |.

پناهگاه اصلی، خانواده است، شاید ایده‌آل نباشه ولی عوضش محکمه، امنه، ازت تو هر شرایطی مراقبت میکنن :))

‏می‌توانم ساعت‌ها از رنجم حرف بزنم؛ اما واقعاً فایده‌ای ندارد و تنها غم درک نشدن را به غم‌هایم اضافه می‌کند.

انگاری اون‌هایی که دوستشون نداری عمر طولانی‌تری دارن و اون‌هایی که طعم درست درمونی ندارن فایده‌ی بیش‌تری دارن.

برای تویی که زیادی توو زندگیت به خودت سخت گرفتی، این تیکه از کتاب  فرانسس میرالس برای توعه:

"تو مدام از کارهایی که در گذشته انجام ندادی یا آنها را بد انجام داده‌ای گلایه می‌کنی. طوری که انگار این کار فایده‌ای دارد. چرا خودت را نمی‌بخشی و به خودت یادآوری نمی‌کنی که همیشه بیشترین تلاشت را کرده‌ای؟
انسان‌ها این حق را دارند که به تدریج کامل شوند. لازم است گذر عمر، چیزی جز موی سفید برای ما به ارمغان بیاورد..."
‌

‏به نظرم یکی از غمگین‌ترین قسمت‌های والد آزارگر داشتن اینه که وقتی بالغ میشی و زورت بهشون میرسه و میتونی محکومشون کنی دیگه اون والد وجود نداره‌ یه والد مسن و مهربون رو میبینی که جنگیدن باهاش برا جفتتون فایده‌ای نداره.

ته ذهن خیلی از ما اینه که زندگی یه جایی تو آینده‌ست. بعداً شروع می‌شه. بعد مهاجرت، بعد رسیدن به پارتنر ایده‌آل، بعد پولدار شدن یا بعد رسیدن به هرچیزی که اسمشو موفقیت می‌ذاریم. خبر این که زندگی همینه. همین لحظه‌ای که داری اینو می‌خونی. اینجا، قبل این که ذهنت بره تو گذشته و آینده.

.Farzad Bayan

پناهگاه اصلی خانواده‌س شاید ایده‌ال نباشه ولی عوضش محکمه ، امنه ، و‌ می‌تونه ازت مراقبت کنه 🤍

گاهی وقتا فقط همین که بذاری یه نفر با خیال راحت بره دنبال چیزی که هیچ ایده‌ای راجع بهش نداره، و اجازه بدی حتی اگر بی‌راهه میره، ته مسیر به نتیجه‌ای که خودش تجربه کرده برسه و حسرتی نخوره و یا حداقل برای حسرت‌هاش؛ عزیزش رو مقصر ندونه و توی این رینگ بوکس احساسات متناقض گیر نکنه، بزرگ‌ترین کاریه که میشه در حقش کرد.

دست بردار نیستم. چون ایده‌ها برام مثل بذرن؛ اگه خاک‌شون رو پیدا نکنن، توو ذهنم از بین می‌رن. ولی اگه فرصت کاشتن‌شون رو بهم بدی، دیر یا زود شکوفا می‌شن.