میان همه از دست رفته هایم
هنوز خودی دارم،
که سر سختانه پای من ایستاده….🤍

امروز، روز بهتری‌ست... آدم‌ها مهربان‌ترند، لبخند‌ها عمیق‌تر، شادی‌ها غلیظ‌تر و دوستی‌ها عزیزتر...
امروز روز بهتری‌ست، انگار زندگی را درست‌تر فهمیده‌ام و در زاویه‌ی درست‌تری از کائنات ایستاده‌ام.

#نرگس_صرافیان_طوفان

فروغ فرخ زاد از قول هممون میگه:
«در ظاهر روی پاهایم ایستاده ام!
گاهی میخندم و گاهی گریه میکنم؛
اما حقیقت این است که خسته شدم.
میخواهم فرار کنم! میخواهم بروم و ناپدید شوم...»

در ظاهر روی پاهایم ایستاده ام.
گاهی می خندم و گاهی گریه می کنم.
اما حقیقت این است که خسته هستم.
می خواهم فرار کنم،می خواهم بروم و ناپدید شوم.
-فروغ فرخزاد.

این روزها حال خوشی ندارد
شهریور را میگویم...
انگار از تابستان فرار می کند!
آخر یکی نیست بفهماند
کجا؟!
کجا که انقدر هم عجله داری...
آن طرف تر پاییز ایستاده
پاییزی که چیزی برایت ندارد
جز اینکه هرچه را هم که داری می گیرد.

شریف‌ترین لحظاتِ زیستن،
زمانی‌ست که زمین و زمانه
کمر به نابودی و فروپاشیِ تو
بسته و تو همچنان ایستاده‌ای و
دوام می‌آوری.‌‌..

#نرگس_صرافیان_طوفان

Look in the mirror, stare back at yourself and if you can't honestly say that you're perfect, then you have no right to judge the person standing beside you.

در آینه نگاه کن، به خودت خیره شو اگه نمیتونی صادقانه بگی که کاملی، پس حق نداری کسی که کنارت ایستاده رو قضاوت کنی.

گفت کمی از خودت بگو:

چقدر ایستاده، تا کوه شده است
چقدر گریسته، تا دریا شده است
«ایستادم؛ گریستم؛ من شدم...»

ایده های زیادی دارم ولی وقتی بزرگ میشن و میخوام با ذوق و شوق از خونه راهیشون کنم به مسیر عمل، یه غول گنده توی جاده ایستاده و اسمش "خب اینکارو هم کردی تهش که چی" هست. این موجود با زمزمه ی "مطمئنی این کاریه که میخوای تا آخر عمر انجامش بدی؟ و گیریم موفق شدی بهترین نتیجه رو هم گرفتی، واقعا خوشحال میشی؟ حالا سی سال دیگه داری چی کار میکنی؟" ایده هام رو ضعیف میکنه و میبلعه. هی گنده تر میشه و دیگه کل جاده رو بسته.
گاهی صدای پاشو از پنجره میشنوم‌. یا گرمی نفس های متعفنشو پشت گردنم حس میکنم.
میخواد منم ببلعه...

انگار حال هیچکس خوب نیست. لااقل کسانی را که ما می‌شناسیم و می‌بینیم. همۀ ایرانی‌ها. همه منتظرند و همه از انتظار خسته شده‌اند. مثل آدم‌هایی هستیم که بیرون قفس ایستاده‌ایم. یک قفس عظیم...

- شاهرخ مسکوب؛ روزها در راه


. .