من هستم!
هستم تا توی بُردهات تشویقت کنم
که تو شکست‌هات دستتو محکم‌تر بگیرم
تو هیچ وقت منو رو به رویِ خودت نمیبینی
من همیشه همینجام، کنارت...
هرجایی از زندگیت که ایستاده باشی
تو پستی یا بلندیش،
تو روشن‌ترین یا تاریک‌ترین قسمتش
تنها نیستی، من کنارتم..

مرا ببین که ایستاده‌ام
پس از تمام رنج‌ها
چونان جوانه در بهار
مرا ببین هنوز هم جسور
مرا ببین هنوز برقرار ..

- نرگس صرافیان

♡

قشنگ تر این جمله نخوندم ، میگه:

چقدر ایستاده ، تا کوه شده است
چقدر گریسته ، تا دریا شده است
ایستادم ، گریستم ، مَن شُدم :)
• |.|

همیشه دیگرانند که سمی‌اند و دیگرانند که قضاوت می‌کنند و دیگرانند که دل می‌شکنند و دیگرانند که بد رفتار می‌کنند! خودمان چه؟ خودمان آدمِ سمیِ جهانِ چند نفریم؟! خودمان چقدر دل شکانده‌ایم و چقدر قضاوت کرده‌ایم و چقدر آدم‌ها را کلافه کرده‌ایم؟ خودمان چند نفر را بی‌آنکه حواسمان باشد، تا مرز فروپاشی روانی برده‌ایم؟ کجا زیاد توقع داشته‌ایم و کجا قدر ندانسته‌ایم و کجا خودخواه بوده‌ایم و فقط به نفع و مصلحت خودمان فکر کرده‌ایم؟!
درستش این است که گاه‌گاهی بیرون دایره بایستیم و به رفتار خودمان هم نگاه کنیم و ببینیم از بیرون چطور به نظر می‌رسیم و کجای این معادله ایستاده‌ایم و چقدر کار داریم تا درست شویم و چقدر راه داریم تا درست رفتار کنیم؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

جایی دورتر از خودم ایستاده‌ام به تماشای کسی که جای من زندگی می‌کند؛


چه بی‌رحمانه تنهاست و
چه به ناچار قوی...

میان همه از دست رفته هایم
هنوز خودی دارم،
که سر سختانه پای من ایستاده….🤍

امروز، روز بهتری‌ست... آدم‌ها مهربان‌ترند، لبخند‌ها عمیق‌تر، شادی‌ها غلیظ‌تر و دوستی‌ها عزیزتر...
امروز روز بهتری‌ست، انگار زندگی را درست‌تر فهمیده‌ام و در زاویه‌ی درست‌تری از کائنات ایستاده‌ام.

#نرگس_صرافیان_طوفان

فروغ فرخ زاد از قول هممون میگه:
«در ظاهر روی پاهایم ایستاده ام!
گاهی میخندم و گاهی گریه میکنم؛
اما حقیقت این است که خسته شدم.
میخواهم فرار کنم! میخواهم بروم و ناپدید شوم...»

در ظاهر روی پاهایم ایستاده ام.
گاهی می خندم و گاهی گریه می کنم.
اما حقیقت این است که خسته هستم.
می خواهم فرار کنم،می خواهم بروم و ناپدید شوم.
-فروغ فرخزاد.

این روزها حال خوشی ندارد
شهریور را میگویم...
انگار از تابستان فرار می کند!
آخر یکی نیست بفهماند
کجا؟!
کجا که انقدر هم عجله داری...
آن طرف تر پاییز ایستاده
پاییزی که چیزی برایت ندارد
جز اینکه هرچه را هم که داری می گیرد.