‏آلیس مونرو راجع به دوره‌ی افسردگیش اینطور نوشته که:

«‏آنچه از دستم بر می‌آمد با آنچه دلم می‌خواست انجام دهم منافات داشت...»
‏شاید این بدترین حسی باشه که یه آدم می‌تونه تجربه کنه!

‏آرزو میکنم یکی بیاد تو زندگیتون که اینطوری به پای هم پیر شید:

‏آدم مچ‌ خودشو سر یه چیزایی می‌گیره که یه عمر می‌گفته من؟ من عمرا اینطوری بشم.

.࿐

میدونی هربار که کسی ازم تعریف میکنه اعماق قلبم مچاله میشه از این که چرا تو من اینطور که دیگران میبینن، ندیدی؟

من اینطوری ام که اگر از دستم ناراحت باشی٬ من خیلی ناراحت میشم٬ حالا چون من ناراحت شدم تو هستی که باید از دلم در بیاری.

کوردا خیلی لهجه شیرینی دارن؛ توام عشقتو اینطوری سیو کن :
‏هناسکم، نفسم
‏چاوجوان، چشم خوشگل
‏دلکم، قلب من
‏نازارکم، عزیزم
‏قزاولیم، دردت به جونم
‏هرچی کس، همه کس من
من که دلم رفت برای این قربون صدقه ها.


. .

افسردگی اینطوریه که اوایل همه واست دل می‌سوزونن و از ناراحتیت غمگین میشن ولی این مال اوایل مریضیته. بعد چند سال همه عادت میکنن به حالِ بدت و ترجیح میدن جای همدردی با یه آدمِ ناراحت، فراموشت کنن. البته گله‌ای هم نیست، طبیعیه آدم‌ها دوست نداشته باشن با اشخاص غمگین معاشرت کنن.

حس امنیت توو رابطه اینطوریه که
تو میتونی هر حس مسخره و پیش پا افتاده‌ای که داری رو راحت بیان کنی و طرف مقابلت سرزنشت نکنه، درکت کنه و بهت کمک کنه ...

کاش منم می‌مردم و اینطور بیدار نمی‌شدم.

دشت‌تراپی لازمم، اینطوری که برم بین اسبها دراز بکشم روی علفزار، بارون بباره و انگشتام رو به آسمون برقصه با قطره‌ها.