الان با اون پسره که بهش گفته بودم
“من از فردا دیگه ایران نیستم نمیتونیم باهم باشیم”
تو صف یه نونواییم و
حتی اسمشم یادم نیست
چپ چپ نگام میکرد....

همونجاییم که مولانا می گه:

راهِ مرا اشاره شو!
من به کجا رسیده ام؟

هرچه دویده ام تو را؛
خسته شدم، ندیده ام…

یک پاییز و نصفی از بهار گذشت، فصل‌ها می‌روند و آدم‌ها تندتر از فصل‌ها. در روزگاری که همه می‌آیند تا بروند، بیا ما بیاییم و بمانیم. عزیزم بیا ما اهلِ ماندن باشیم، نه رفتن.

•
ماییم که در گوشهٔ دل بهاری برای شکفتن داریم ..

♡

بی‌محابا بر طبل جنگ می‌کوبند و اگر جنگ شد آنان خانه‌های امن دارند، این ماییم که هدف گرفته‌ می‌شویم و می‌‌میریم.
سربازها دیر می‌فهمند که شطرنج فقط یک بازی‌ست.
این را زمانی متوجه می‌شوند که نیمه جان، بیرونِ رینگ افتاده‌اند و از دور به ماجرای تکراری و از پیش تعیین شده‌ی بازی نگاه می‌کنند...

#نرگس_صرافیان_طوفان

بنظرم اونایی که همیشه الکی شادن، قاتل سریالی‌تر از ماهایی هستن که نصف مواقع شبیه افسرده‌هاییم.

این نوشته صادق هدایت یه درس بزرگه برای هممون:

یادم باشد
که تنهاییم را برای خودم نگه دارم،
و بغض های شبانه ام را
برای کسی بازگو نکنم.
تا ترحم دیگران را
با اظهار علاقه اشتباه نگیرم.
یاد من باشد
که فقط برای سایه‌ام بنویسم..

خدایا ما رو از شر دوستانمون حفظ کن؛
خودمون از پس دشمنانمون برمیاییم!

خیلی‌هایمان با یک حرف، به قدر هزار حادثه‌ی مرگبار، زخم برداشته‌ایم و با یک نگاه بی‌ملاحظه‌ی تحقیرکننده، انگار که بلندمان کرده‌اند و از فاصله‌ی چند هزار متری محکم به زمینمان کوبیده‌اند و شکستن که هیچ، خرد شده‌ایم!
ما آدم‌ها تنها گونه‌ی زنده‌ی زمینیم که در نهایت تمدن و حفظ ظاهر انسانی، به وحشیانه‌ترین صورت‌های ممکن، روح و روان و شخصیت همدیگر را دریده‌ایم و نابود کرده‌ایم و جالب اینکه هنوز سرپاییم، باهم دست می‌دهیم و به هم لبخند می‌زنیم و همزیستی ظاهرا مسالمت‌آمیزی هم باهم داریم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

یه وقتاییم آدم ته دلش غصه میخوره چون میخواد به طرف بگه
«ببین، نکن
دوست داشتنم داره تموم میشه دارم رهات میکنم ببین توروخدا اینجوری نکن.»