چقدر زیباست، کسی را دوست بداریم
نه برای نیاز؛نه از روی اجبار؛
و نه از روی تنهایی؛
فقط برای این که ارزشش را دارد.

اولین بار که کم میاری
گریه میکنی...
دومین بار؛ به رفیقت میگی...
سومین بار؛ سعی میکنی خودت حل کنی...
چهارمین بار؛ میریزی تو خودت...
آخرین بار؛ دیگه هیچی برات مهم نیست...
فقط لبخند میزنی...

اصلاً قبول حرف شما، من روانی‌ام

من رعد و برق و زلزله‌ام؛ ناگهانی‌ام

این بیت‌های تلخِ نفس‌گیرِ شعله‌خیز

داغ شماست خیمه زده بر جوانی‌ام

رودم؛ اگر چه بی‌تو به دریا نمی‌رسم

کوهم؛ اگر چه مردنی و استخوانی‌ام

من کز شکوه روسری‌ات کم نمی‌کنم

من، این من غبار؛ چــــرا می‌تکانی‌ام؟

بگذار روی دوش تو باشد یکی دو روز

این سر که سرشکستۀ نامهربانی‌ام

کوتاه شد سی و سه پل و دو پلش شکست

از بعد رفتنت گل ابروکمـــــــــــــــــــــــــــانی‌ام

"شاعر شنیدنی است" ولی دست روزگار

نگذاشت این کـــه بشنوی‌ام یا بخــوانی‌ام

این بیت آخر است، هوا گرم شد؛ بخند

من دوست‌دار بستنی زعفــــــــرانی‌ام

خداوندا؛

دقیق یادم نیست آخرین بار؛

کی خود را پیدا کردم؛

اما خوب یادم هست؛

هر گاه که گم شدم؛

دستم در دست تو نبود...