همه چی عادیه، روزا میگذرن و کارها پیش میره؛
یهو صبح پا میشی میبینی حالت خوب نیست، یه غمی که گوشه دلت بیدار شده
غمی که بازمونده از اون اتفاقاتیه که ازش فرار کردی، نمیشه ازش فرار کرد فقط باید زمان بدی، بپذیری و رها کنی..

هر آدمی هر چقدر هم قوی باشه بازم نیاز داره که یه نفر باشه که حواسش بهش باشه.
هر آدمی در اوج بی نیازی بازم به یکی نیازمنده.

حتی وقتی می‌دونم می‌بازمم به این فکر می‌کنم چیکار کنم با اختلاف کمتری ببازم.

ده بار بشکنم
بازم گچ میگیرم
به تو نمیرسه
سر زمین خوردنِ من جشن بگیری…
..

من خوبم. حتی اگر سرشار از غمم باشم بازم خوبم. این‌قدر این مدت درگیر غم و ناراحتی بودم که دلم نمی‌خواد تا اطلاع‌ثانوی به هیچ‌کدوم از غم‌هام توجه کنم. می‌خوام کمی روی خواسته‌های زندگی‌م متمرکز باشم، حتی اگر به نظر میاد دارم غم بزرگی رو توی قلبم پنهان می‌کنم.

مثل گل به خودی میمونه ، رابطه ای که از اولش میدونستی اشتباهه و بازم واردش شدی.

همو پیدا کردیم، قهر کردیم، آشتی کردیم، دعوا کردیم، بلاک کردیم، انبلاک کردیم، خندیدیم، گریه کردیم، اولینِ همه چیو باهم تجربه کردیم، روزا گذشت باهم بزرگ شدیم، زندگی کردیم و اخرش مجبور شدیم بازم باهم غریبه بشیم.


. .

وقتی می‌خواید به من زنگ بزنید؛
واقعا بشینید با خودتون بررسی کنید که آیا حرفتون ضرورت داره؟ چقدر ضرورت داره؟ مطمئنید که نمی‌تونید توی پیام بیانش کنید؟
اگه جواب همه‌ی اینا بله بود، بازم زنگ نزنید مرسی.

به مو رسید، پاره شد. گره زدم بازم پاره شد، بیخیال شدم دیگه؛ زوری نیست که.

ما از آنها که از خودکشی بازمیداشتیمشان روی پل‌تر بودیم.