از اون آدم‌هایی شدم که بین کم و هیچی، هیچی رو انتخاب میکنم، دیگه نه‌ توان آدم‌های نصف و‌ نیمه رو دارم، نه رفاقت‌های یکی دو‌ روزه، نه هر نوع رابطه انسانی نصف و‌ نیمه، ترجیحم اینه نداشته باشمشون، نداشتن خیلی از چیزها بهتر از نصف و‌ نیمه داشتنشونه مخصوصا آدم‌ها.

‏یک سری تجربه‌ها هستن که دوست دارم فقط با یک‌سری آدما داشته باشمش. حتی حاضرم نداشته باشمشون ولی اگه هست با همون آدم/آدم‌ها باشه فقط.