هیچ طلسمی خطرناک‌تر از بامزه بودن نیست. یه بار توی زندگیت بامزه باشی، دیگه تا آخر زندگیت حس می‌کنی باید بامزه باشی و تمام غم‌ها رو به شادی، تمام اشک‌ها رو به لبخند، تمام تاریکی‌ها رو به روشنایی، و تمام کثافت‌ها رو به گلستان تبدیل کنی. در طول زندگیت تمام افکار، گفتار و رفتارت رو جوری تنظیم می‌کنی که به بامزگی ختم بشه و روزهایی که هیچ چیز بامزه‌ای برای گفتن نداری، دلت می‌خواد وجودت از ریشه بسوزه و نابود بشه.

هنوز که هنوزه افرادی هستن که وقتی ازشون می پرسی :ساعت چنده؟ میگن "شستم رو بنده! "
و خیلی هم احساس بامزگی میکنن. :)
اینا کی نسلشون منقرض میشه خدا میدونه!!!