‏به نظرم یکی از غمگین‌ترین فکت‌هایی که وجود داره و خیلی اتفاق میوفته دوستی‌‌ها یا دوست‌های دوره‌ایه، یه مدت باهاشون خیلی صمیمی میشی، باهاشون کلی حرف میزنی، کلی خاطره میسازی، کلی چیزهای خوب اتفاق میفته، کلی اینتراکشن داری ولی بعد از یه مدت بدون هیچ دلیلی بینتون فاصله میوفته و حتی از هم دیگه خبر هم ندارین.

ادما همش باهام طوری رفتار می‌کنن انگار اسکلم (هستم، ولی خب کاش یه طور دیگه رفتار کنن)

بهترین دوستت همونه که یهویی باهاش دوست شدی و فکر نمیکردی یه روز جزو بهترین آدمای زندگیت بشه.


. .

تو زندگیتون با آدمی وارد رابطه بشید
که بتونید باهاش برید جنگ،
چون زندگی؛ دقیقاً همون میدون جنگه..
یکی که جا نزنه، پا پس نکشه،
جنم داشته باشه و تا اخرش در کنارتون باشه

سال داره تموم میشه ولی مهم اینه که کی برات موند! کی باهات راه اومد! کی تلاش کرد که خنده بیاره روی لبات وقتی که از غصه بریده بودی!
کی قدر بودنت رو دونست و کی دوستت‌ داشت وقتی که اصلا دوست داشتنی نبودی!
"پس همونو نگه دار...!"

هر گذشته برای من یک دَره. یک دَر سفید و بزرگ و این دَرها هم‌اندازه قطاری کنار هم قرار دارن. هر گذشته‌ای که نتونستم باهاش کنار بیام برام تبدیل به یک دَر شد که در نهایت مجبور بودم ببندمش و سه قفله‌اش کنم و کلیدش رو جایی بندازم که حتی دیگه خودمم نتونم پیداش کنم. خواستم بگم دَرهای زیادی توی گذشته‌‌ام وجودم داره که بین من و اون اتفاق یک مرز واحدی رو مشخص کرده و این‌قدر شبیه هم هستن که فراموش کنم هر دَر به کدوم خاطره باز می‌شه.

بعدا؟ کدوم بعدا؟ من تا بعدا صدبار باهات توی ذهنم جنگیدم، صدبار از چشم بیشتر افتادی و صدبار پروندتو بستم برای خودم.

Sick of hearing "but they're your family". If it's toxic, it's toxic. I have the right to cut them off!

خسته‌ام از شنیدن اینکه «ولی اونا خانواده‌ات هستن». اگه آدمای سمی‌ای هستن، پس سمی‌ان.
من حق اینو دارم که رابطه‌ام رو باهاشون قطع کنم! .

هر قدر هم با یکی خوب رفتار کنی
باز اون به اندازه فهمش باهات رفتار میکنه

وقتی عشق واقعی باشه اشتباهات هیچ‌وقت احساسات رو عوض نمی‌کنن؛ مغز عصبانی می‌شه، اما قلب هنوز اهمیت می‌ده.