وقتی می‌بینم کسی به‌حدی به باورهاش مطمئنه که شک به خودش راه نمی‌ده، کم‌کم ازش فاصله می‌گیرم. این آدم به درد دوستی و تعامل نمی‌خوره. این آدم مجسمه‌ست، پادکسته، متکلم وحده‌ست. این آدم توی من فقط دنبال تایید خودشه.

. .

همه‌ی آدما یه گرگِ درون دارن که یه گوشه‌ی وجودشون لم داده و برای لحظات خاص دندون هاشو تیز میکنه. از آدمها نه در لحظات عصبانیت، که تو لحظات سخت باید ترسید. اونجایی که از تمام اعتقاداتشون و باورهاشون میگذرن و گرگ درونشون رو آزاد میذارن. لحظه ی ترسناکیه اونجایی که میبینی حتی شریف‌ترین انسان‌ها هم وقتی چیزی برای از دست دادن ندارن، میتونن بد بشن.



. .