بعضی اوقات انقدر از طرف احساسات خودت لبریزی که دیگه جایی برای احساسات دیگران نداری، همینجوریشم نصف انرژی روانیت بخاطر شکستنت از بین رفته و با بقیه باقی مونده باید خودت رو بسازی.

تروماهات نباید تبدیل به خنجری بشن که دائم تو تن بقیه فرو میره!

تئوری ایستگاه قطار رو شنیدی؟ میگه زندگی مثل یه ایستگاه قطاره، آدم‌ها میان و میرن، بعضی‌ها یه مسیر طولانی رو همراهتن، بعضی‌ها هم قبل از اینکه آماده خداحافظی باشی پیاده میشن میرن، ولی هر کسی یچیزی بهت یاد میده حتی اگه قرار نباشه برای همیشه بمونه مهم اینه که بدونی کی باید اون شخص رو نگه‌اش داری و کی باید بذاری سوار قطار بعدی خودش بشه چون همه تو یه مسیر نیستن و اشکالی هم نداره.

نوشته بود: «اونی که نباید می‌رفت، رفت، دیگه فرقی نداره کی هست کی نیست.» و چقد غم داره این جمله هممون حسش کردیم.

بهش گفتم: "واقعا یکی باید باشه کنارت تا غذاتو باهاش تقسیم کنی یا از کنارش بودن لذت ببری. حداقل من دنبال دلیلم. هیچ‌وقتم نتونستم خودم دلیل محکمی برای خودم باشم."

همونجاکه حامیم میگه:
«اصلا کم نشو ازم،عوض نشو
فقط آخه دوست دارم..
جابه جا بشه جای آسمون وزمین،دوست دارم..
ازمن مطمئن باش یه تنه تا تهِ دنیا،دوست دارم..!»
یکی باید باشه که اینجوری دوستت داشته باشه:)


. .

اما باید یک چیزی بهت بگویم
اگر می‌خواهی زندگی‌ات را بسازی
مجبوری طاقتت را بیشتر کنی 🤍

- هاروکی موراکامی

♡

متاسفانه باید این حقیقت تلخ و بپذیری که همیشه انتخاب اول یسری آدمها نیستی! خیلی اوقات ترجیحات یا صندلی ذخیره ی اونایی.

کسی که بارها رنجت داده تغییر نمی‌کنه. این تویی که باید تصمیم بگیری رنجت رو تکرار نکنی.

من باید دوستت داشته باشم تا حوصله‌ات رو داشته باشم؛ می‌گیری که چی می‌گم؟ پس حوصله‌ام رو‌ سر نبر اگر صمیمیتی با هم نداریم.