Today I decided to forgive you. Not because you acknowledged the pain that you caused me, but because my soul deserves peace.

امروز تصمیم گرفتم تو را ببخشم.
نه به این دلیل که دردی را که برای من ایجاد کردی تصدیق کردی، بلکه به این دلیل که روح من سزاوار آرامشه.

من از این ناراحت نیستم که دلمو شکستی. از این ناراحتم که می‌دونم می‌تونم بازم ببخشمت.

تو نه طرز نگه داری بلد بودی، نه خداحافظی رو، فقط شروع کننده خوبی بودی، خودم ببخشمت، چشم‌هام نمیبخشنت.

هیچ‌وقت نمیتونم ببخشمت، اخه تو جوری همه چیزو تموم کردی که انگار اصلا چیزی نبوده.

امیدوارم برای چیزایی که بابتشون هیچوقت ازم عذرخواهی نکردی، بتونم ببخشمت.

‏گیرم من ببخشمت،
دوست صمیمی‌ مو چیکار میکنی
که به خونت تشنه س؟!

I never knew how strong I was until I had to forgive someone who wasn't sorry and I never received an apology.

هیچ وقت نمیدونستم چقدر قوی ام تا زمانی که مجبور بودم کسی رو ببخشم که پشیمون نبود و هیچ وقت عذر خواهی نکرد.

بیشترین چیزی که دلم میخواد به آدم‌ها ببخشم؛ احساس امنیته. نعمتی که از وقتی به خودم اومدم، دیدم همیشه، توو هر سنی؛ کم داشتمش. دیدم همیشه درد جای خالی‌ش داخل زندگی‌م، داره تنم رو ذره‌ذره میسوزونه.

How can I forgive you? You made me cry because you were nothing, then you were my creditor

چجوری ببخشمت؟ تو اشکم رو دراوردی که هیچ، بعدشم طلبکار بودی.

عادت کرده ام
به کم بودنت !
به دوست داشتنی
که برای من نیست !
عادت کرده ام بروی
برگردی . . .
ببخشم و باز تکرار کنم
این حماقت بی پایان را
عادت کرده ام به
سردیِ مطلقی که دلم را می‌لرزاند
نامهربانم !
روزی تا ابد خواهی رفت . . .
و برایت خواهم نوشت :
"گاهی هم ترک عادت موجب مرض نمیشود"

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌