#تقویم_بیست_و_چهارم_تیر

«و اگر بر تو ببندد همه ره ها و گذرها
ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند»

اون پنجره ای که بهت آسیب میزنه رو ببند و برو اصلا مهم نیست که منظره اش چقدر برات قشنگ و لذت بخشه.

چشمات رو ببند و تصور کن
بالاخره داری تو اون کلبه‌ی جنگلی
سبز و قشنگت زندگی میکنی
به دور از سر و صدا ، فقط آرامش ..

هممون باید تو زندگیمون یه دلخوشی داشته باشیم، یه دلخوشی برای ادامه دادن،
برای اینکه چشمامونو رو همه غم و غصه هامون ببندیم و به تنها دلخوشیمون فکر کنیم.
به بودنش
به وجودش
به تک تک چیزهایی که به اون مربوطه،
دلخوشی میتونه هر چیزی باشه،
یه شاخه گل ، یه شعر ، یه کتاب ، یه صدا ، یه آدم،
یه آدم....

من تو زندگیت اون آدمی می‌شم که وقتی همه دارن میرن منتظر می‌مونه تا بند کفشتو ببندی.️

پنجره‌ای که آزارت میده رو ببند.
مهم نیست که چقدر منظره بیرون زیباست...

.࿐

سؤال درست رو ژان کوکتو پرسیده اونجا که گفته:

«آیا فکر می‌کنی به همین سادگی است که برای رهایی از یک زخم، آن را ببندی؟»

به قول شایع:
الهی نتونیم نیشمونو ببندیم از خنده :)

یه مثلی می‌گه:
‏«در رو که کامل نبندی، نمی‌دونی باد بعدی که بیاد می‌بندتش یا بازش می‌کنه. این می‌شه بلاتکلیفی.»

‏تو زندگیت همیشه یا برو بیرون یا بیا تو و بعدش در رو محکم ببند.
‏اجازه نده هیچکس بلاتکلیف نگهت داره.

پشت ما قصه زیادست؟
فدای سرمان
حرف بی ربط نباید که ببندد پَرِمان

.مریم ناظمی