برید بهش بگید:
  قشنگی چشات به کنار...
بگو قشنگی صدات و کجای دلم بذارم :))

تو نسلی که هر روز با یکی بودن براشون عادی و شاید افتخاره من ترجیح میدم برا خودم وقت بذارم .

این نسخه قوی از من یه شبه شکل نگرفته، این من جدید از تجربه اومده، از درد اومده، از بی اعتمادی اومده، از سواستفاده اومده، از افسردگی اومده، من مجبور شدم یه چیزهایی رو پشت سر بذارم که به این مرحله‌ای که الان هستم برسم.

احساس می‌کنم من قرار نیست هیچ‌وقت اون آدمی باشم که پام رو روی پام بذارم و نگران هیچی نباشم. حتی وقتی به نظر میاد نگران نیستمم نگرانم.

دوست دارم سر بذارم روی نگاهت، این‌قدر که توجهت دلم رو نرم می‌کنه.

وقتی همه تنهات گذاشتن به سراغ من بیا، حیوان‌تر از اونم که بذارم بقیه زمینت بزنن.

می‌گه:

یکی از بزرگ‌ترین مشکلاتم اینه که مدام بین اینکه آیا با بعضی آدما باید صبوری کنم یا بذارمشون کنار دارم کش می‌آم. گاهی خیلی سخته که بفهمی این آدم کسیه که باید بخاطرش طوفان رو تحمل کنی تا به هوای آفتابی و دوران درخشش بعدش باهاش برسی یا نه، اون صرفا یه و کلا آدم تاکسیکه و آدم زندگی تو نیست!

and from time to time I must remind myself to take time for me, to heal, to love and appreciate this body I have.

و لحظه به لحظه، باید به خودم یادآوری کنم که برای خودم وقت بذارم، که وجودمو درمانش کنم، دوستش داشته باشم و قدرشوبدونم.

عاشق آدم‌هاییم که ناامیدم میکنن، قشنگ با زبون بی زبونی بهم میفهمونن که ارزش وقت گذاشتن ندارن و هرچقدر بیشتر براشون وقت بذارم بیشتر ناامیدم میکنن و میتونم به راحتی بیخیالشون شم.

خوشحالم میکنه و روز هام رو از یکنواختی خارج میکنه و باعث میشه احساس کنم زندگی اونقدر ها هم مزخرف نیست؟ بله. قراره بذارم اینارو خودش هم متوجه بشه؟ خیر.