من از اون آدم‌هام که زیاد تحمل میکنم، خودم رو با همه چیز وفق میدم، اما وقتی به نقطه پایان برسم، رفتنم انقدر قاطعانه‌ است که انگار هیچوقت نبودم.

ولی من هنوزم منتظرم بزرگ شم تا به آرزوهام برسم :)

این نسخه قوی از من یه شبه شکل نگرفته، این من جدید از تجربه اومده، از درد اومده، از بی اعتمادی اومده، از سواستفاده اومده، از افسردگی اومده، من مجبور شدم یه چیزهایی رو پشت سر بذارم که به این مرحله‌ای که الان هستم برسم.

استراتژی من برای از بین بردن ناراحتیم اینه که خودمو ناراحتتر کنم تا بعدش انقدری ناراحت شم که به این نتیجه برسم که نمی‌شه درستش کرد.

میترسم از اینکه یه روزی به اون نقطه از زندگی برسم که احساس کنم هیچکدوم از لحظاتی که گذروندم رو به اندازه‌ی کافی زندگی نکرده باشم...

بعضی از این "عزیزم ببخشید پیامت رو ندیدم" درواقع اینجوریه که "پیامت رو دیدم ولی حوصله‌ات رو نداشتم و ازت خوشم هم نمیاد اما اونقدر شجاعت ندارم بیام بگم داری روی مغزم سوهان می‌کشی پس میگم پیامت رو ندیدم که خوب به‌نظر برسم درحالی که هزاربار موبایلم از پیامت بیب بیب کرد"

کاش همه آدما قبل از هر اقدامی، ورود به هر رابطه ای و گفتن هر حرفی
اول از خودشون بپرسن که حالا به کجا میخوام‌برسم؟ یا به کجا میرسم؟
واقعا اون چیزی که میخوایی بهش برسی همون چیزیه که فکر میکنی شایستشی؟ وای به روزی که یک ادم شایستگیشو انقدر حقیر ببینه :) میشه یک «بی همه چیز».

این منم که بدون مراجعه به تراپیست دارم سعی می‌کنم به سلامت روان برسم :/

「♡」

من واقعا امیدوارم یه روزی برسه که همزمان هم بتونم به پوستم برسم هم ورزشمو کنم هم زبان بخونم و هم کار کنم و موفق باشم و یه رابطه درست حسابی هم داشته باشم .

عمیقا
خسته‌ام،
اما
هدفایی
دارم،
که
باید
برسم
بهشون!