این اخلاقمو خیلی دوست دارم...
اینکه سر مشکلاتم آدم پررویم!
میشینم غصمو میخورم ناراحتمو میشم اما بعدش جوری بلند میشم و با نسخه جدیدی از خودم ادامه میدم که تا دو روز پیش لب پرتگاه فروپاشی بودم.
آره شاید بزرگترین ویژگیم همین باشه:
ادامه دادن اونم وقتی که ادامه دادن محاله.

حالا بزرگ‌تر میشین می‌فهمین که از یه سن‌و‌سالی به بعد، آدما رو رنج‌های مشترک به‌هم وصل می‌کنه، نه اخلاقای مشترک.

آدما به اندازه بزرگی دلشون دَشت می‌کنن.

تمومِ آدمایِ دنیا حقِ اینو دارن که تویِ بعضی از مقاطع زندگیشون ندونن که از دنیایِ به این بزرگی چی می‌خوان، حق دارن سردرگم بشن، راهشونو گم یا فراموش کنن، ناامید بشن، کفر بگن، همه‌چیز و از دست رفته و بی‌فایده ببینن. سرد و بی‌روح باشن و عصبانی. این حال مثل یه مرخصی از همه‌ی ابعاد زندگیه . . .

دقیقا در همان جایی که بیشترین درد را احساس می‌کنید، بزرگترین فرصت برای رشد فراهم است.



. .

"وقتی از خودت دفاع می‌کنی و ناراحت شدنت رو نشون می‌دی، دوستی‌ها و روابط واقعیت رو از دست نمی‌دی؛ فقط سواستفاده کننده‌ها و خودشیفته‌ها رو از دست می‌دی، که خودش برد بزرگیه."

𝓕𝓲𝓰𝓱𝓽𝓲𝓷𝓰 𝓯𝓸𝓻 𝔀𝓱𝓪𝓽 𝔂𝓸𝓾 𝓭𝓸𝓷'𝓽
𝓱𝓪𝓿𝓮 𝓶𝓪𝓴𝓮𝓼 𝔂𝓸𝓾 𝓫𝓲𝓰!

‏جنگیدن واسه چیزایی که نداری
بزرگت میکنه!

همه ما پشتِ نقاب بزرگسالی مان ، کودکی است نیازمند عاطفه ، گذشت ، عشق و ترسیده از تنهایی ..

- آلن دوباتن

♡

اینایی که می‌گن "آدم‌ها هیچوقت تغییر نمی‌کنن" یه مشکل بزرگ دارن. اون هم اینه که دنبال تغییردادن بقیه‌ن. شما روی خودت کار کن، بعد می‌بینی که هم تو و هم آدم‌ها تغییر می‌کنین. خوب هم تغییر می‌کنین.

‏همه‌مون روزهای سخت
خاص خودمون رو داریم،
ولی اگه امروز
برات یکی از اون روزهاست
می‌خوام بهت بگم که:

خُدا بزرگه رفیق،
بزرگتر از هر مشکلی که
الان توو فکرشی 🤍.