آدم‌ها و دغدغه‌هاشون با هم بزرگ می‌شن. تو تا دیروز برای نداشتن اون اسباب‌بازی گریه می‌کردی، امروز برای نبودن اون آدم، اون کار، اون دلخواه گریه می‌کنی. چیزی تغییر نکرده، فقط اون ماهیت‌ بزرگ‌تر شده.

استاد گلشیری تو یکی از کتاب‌هاش نقل به مضمون نوشته بود: «بابا من اصلا زن گرفتم که وقتی شب میرسم خونه براش خاطرات زندگیم رو بگم.»
و من باهاش موافقم. اشتیاق به قصه‌ی دیگری٬ مقدمه خلق قصه‌های تازه است.
یکی از بزرگ‌ترین حسن‌های ادبیات همین که تمرین می‌کنیم شنونده قصه باشیم.

زن بودن تو این جامعه یا تراژدیت می‌شه یا بزرگ‌ترین قدرتت

‌همونجایی که سعاد الصباح می گه:
و چون تو مرا دوست داری،
دنیا بزرگ‌تر،
آسمان وسیع‌تر،
دریا آبی‌تر،
گنجشک‌ها آزادتر
و من هزار بار زیباتر شده‌ام.

بزرگ‌ترین درسی که آموختم اینه که خودمو به چیزی اجبار نکنم، چه مکالمات، دوستی‌ها، روابط، توجه یا حتی عشق...
من متوجه شدم که هر چیزی که اجباری باشه ارزش جنگیدن رو نداره.
بنابراین دیگه به زور خودمو محدود به چرندیات نمی کنم و این چیزیه که باید باشه..

"فَلتقع بالحُب مَع شخصا یَری أن حُزنکَ
هُو أکبر مَصائبه"

"دلبسته‌ی کسی شو، که غمگین شدن تو
بزرگ‌ترین دل‌نگرانی‌اش باشد..."

هنوز نتونستم اینو بفهمم: اُمید داشتن و ادامه دادن،
بزرگ‌ترین "قدرت" انسانه؟ یا بزرگ‌ترین "ضعفِش"؟

حالا بزرگ‌تر میشین می‌فهمین که از یه سن‌و‌سالی به بعد، آدما رو رنج‌های مشترک به‌هم وصل می‌کنه، نه اخلاقای مشترک.

آخرین
غم
من
نه،
اما
بزرگ‌ترینشان
بودی...!:))
• |.|

One of the signs of my growing up was that I no longer forgot myself because of someone!

یکی از نشونه‌های بزرگ‌شدنم این بود که دیگه بخاطر کسی خودم‌و یادم نرفت!