باران که می گیرد به هم می ریزد اعصابم

تقصیر باران نیست...می گویند: بی تابم...!

گاهی تو را آنقدر می خواهم به تنهایی

طوری که حتی بودنم را بر نمی تابم

هر صبح ،بی صبحانه از خود می زنم بیرون

هرشب کنار سفره ،بُق کرده ست بشقابم

بی تو تمام پارک های شهر را تا عصر
می گردم و انگار دستی می دهد تابم

شب ها که پیشم نیستی...خوابم نمی گیرد

وقتی نمی بوسی مرا...با "قرص" می خوابم...!

آمده ایم مهمانی، مثل بچه ها داریم توی حیاط بازی می کنیم. گوشه ی بشقابمان را خوردیم ولی بیشتر از این جا نداریم. بزرگ تر ها نشستند سر سفره، هر چقدر صدایمان می زنند نمی رویم. بازی خوشمزه تر است!

داریم بازی می کنیم حواسمان نیست!



اسیر خودمانیم، اسیر این بازی...

اللهم فک کل اسیر ...