کاش می‌شد کمی پایین‌تر از استخوان ترقوه‌ام را بشکافم و آن سنگینی و غمی که آن‌جا احساس می‌کنم بیرون می‌ریخت، نمی‌دانم شاید این‌طور سبُک می‌شدم.

باران که می بارد
دلم می خواهد
پروانه شوم
و از پیله ی خود بیـرون بیایم
تارهای تنیده ام را
بشکافم و
پرواز را بسوی تو
آغاز کنم
شاید...
مسیر خوشبختی
میان بازوان تو باشد.

(فریبا دادگر)

نه فرهادم که از شدت دلتنگی دل کوه بشکافم!
نه مجنونم که توان آن داشته باشم سر به بیابان بگذارم!
تمام این دلتنگی ها را همین جا در قلبم فرو می ریزیم و در اشک هایم خلاصه می کنم ...
نمیدانی چه دردی دارد و چه سخت است، تیشه به دل کوبیدن و
آواره شدن در هیچ مکانی و هیچ بیابانی...

(مهرداد حبیبی)

✘..כلم میخواهد سینه ام را بشکافم...
این قلب تکه پاره را به همه نشان بــ ـ ـ ـ ــכهم...
تا آنقدر نپرسنـ ــ ـ ـכ
چرا گرفته اے...✘..

مثل قالی نیمه تمام
به دارم کشیده ای ؛
چه ببافم ، چه بشکافم
اول و آخر به پای تو می افتم...

مثل قالی نیمه تمام... به دارم کشیده‌ای
یا ببافم... یا بشکافم...
اول و آخر که به پای تو می افتم..

مثل قالی نیمه تمام
به دارم کشیده ای
یا ببافم، یا بشکافم
اول و آخر که به پای تو میافتم...

مثل قالی نیمه تمام … به دارم کشیده‌ای
یا ببافم … یا بشکافم …
اول و آخر که به پای تو می افتم . . .

چگونه بشکنم ثانیه های سنگین دوری را؟


چگونه بشکافم فاصله های تمام نشدنی جدایی را؟



به وسعت ندیدن نگاهت دلتنگم...

مثل قالی نیمه تمام

به دارم کشیده ای
یا ببافم، یا بشکافم

اول و آخر که به پای تو می‏‏ افتم...