نمیدونم چجوری بگم اما همش دنبال یک فرصت مناسبم که بشینم درست گریه کنم.

- هیچ‌چیزی نمی‌خوای؟

چرا. یک چیز می‌خوام. یک تپه‌ی بلند و سبز که روش بشینم، و یک عالمه باد. باد. تنها چیزی که می‌تونه محیا نگهم داره. تنها چیزی که دوست دارم. تنها چیزی که باعث می‌شه لبخند بزنم. یک سبد پر از شلیل، و باد.

ممکنه داخل قلبت بشینم، انگار که خونه‌ی من باشی ؟

.࿐

۲۴ سالمه ها ولی هنوزم موقع بحث و درگیری دلم میخواد برم تو کمدم بشینم و گوشامو بگیرم تا همه چی تموم شه، صداهای بلند بهم اضطراب میده

من ۱۳ سالم بود نمی‌دونستم این وری دستشویی بشینم یا از اون ور بعد این اینجوری تا تهش بخونید حسابی جا می‌خورید...

در، دیوار، میز، صندلی، کامپیوتر، ... دور تا دورم پره از چیزایی که قرار نیست قبل از من نابود بشن و قراره یه روز مرگ من رو شاهد باشن. یا باید این در و دیوار رو قبل از خودم نابود کنم، یا هر روز چند ساعت برم تو باغچه بشینم و با موجودات فانی وقت بگذرونم، شاید با مرگ بهتر کنار بیام.

خیلی دلم میخواست بیام، بشینم و ثابت کنم که من اون هیولایی که تو ذهنت ساختی نیستم ولی نه حالش رو دارم، نه زبون هم رو می‌فهمیم. هیولا بودن رو میپذیرم.

باید یه روز بشینمو بارها
اینوواسه خودم تکرار کنم
باید اینو به خودم بفهمونم که
"قرار نیست
هرآدمیو که دلم خواست و دوسش داشتمو
به دست بیارم"
چون در غیر این صورت
تنها کسی که نابود میشه خودمم:)                                                            


. .

شدیداً نیاز دارم که بشینم گریه کنم، اشکم خشک شده. انبوهی از خشم و غم رو با خودم حمل می‌کنم، بدون این که بتونم تخلیه‌ش کنم.

احتیاج دارم دقیقه‌های متوالی بوسیده شم،
توی آغوشی فشرده شم،
بی‌دلیل اسم صدا کنم و جانم بشنوم،
فاصله‌ی بین انگشتام با انگشت هایی پر شه،
چشم ببندم و پلک هام بوسیده شن،
روی پاهایی بشینم و سرم روی شانه‌ای باشه،
دستی به پشتم کشیده شه و تاب موهام نوازش شن.
احتیاج دارم بدونه نفس بوسیده شم:)